Сямібанкіршчына: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Krukouski (размовы | уклад)
пачатак, крыніца:ru-wiki
 
Няма тлумачэння праўкі
Радок 13:
Тэрмін уведзены [[14 лістапада]] [[1996]] года журналістам Андрэем Фадзіным, які апублікаваў у [[Общая Газета|«Общей газете»]] артыкул «Семибанкирщина как новорусский вариант семибоярщины». Спіс банкіраў у артыкуле абапіраўся на дадзеныя [[1 лістапада]] [[1996]] году Барысам Беразоўскім інтэрв'ю [[Financial Times]], дзе ён назваў імёны сямі чалавек, якія кантралююць больш 50 % расійскай эканомікі і якія сумесна ўплываюць на прыняцце найважных унутрыпалітычных рашэнняў у Расіі.
 
Падчас другога тэрміна Ельцына і распачатага ў [[2000]] кіравання [[Уладзімір Пуцін|У. У. Пуціна]] лёс чальцоў аб'яднання быў розны. Да цяперашняга часу захавалі сваё становішча толькі Фрыдман і Патанін; палітычная значнасць Смаленскага рэзка зменшылася яшчэ пры Ельцыне, хоць ён па-ранейшаму валодае буйнымі капіталамі. Вінаградаў таксама пачаў губляць уплыў яшчэ ў канцы [[1990-я|1990-х]], а ў [[2008]] годзе ён паміраепамёр ад [[інсульт]]у, быўшы вельмібыў сціснутымна матэрыяльнатой час у цяжкіх матэрыяльных умовах). Віталь Малкін пасля краху банка пачаў палітычную кар'еру і цяпер прадстаўляе [[Бурація|Бурацію]] у [[Савет Федэрацыі|Савеце Федэрацыі]]. Нарэшце, Беразоўскі (хоць ён і спрыялыспрыяў ўзвышэннюузвышэнню Пуціна і яго партыі «Единство» ў 1999 годзе), Гусінскі і Хадаркоўскі пры Пуціне па палітычных прычынах апынуліся [[persona non grata|personae non gratae]]: першыя двое пакінулі Расію ўжо ў [[2000]], М. Хадаркоўскі ў [[2003]] быў арыштаваны, а затым асуджаны на 8 гадоў турмы, па афіцыйнай версіі за ўхіленне ад падаткаў.
 
У дачыненні да фінансавай эліты, якая мае палітычны ўплыў, з [[1998]] году з лёгкай рукі палітыка [[Барыс Нямцоў|Б. я. Нямцова]] ужываецца слова «[[алігарх]]».