Радыеактыўны распад: Розніца паміж версіямі

Яны высветлілі, што уласцівасцю натуральнай радыеактыўнасці валодаюць усе злучэнні ўрану і ў найбольшай ступені сам уран. Бекерэль жа вярнуўся да цікавіўшага яго люмінафора. Праўда, ён зрабіў яшчэ адно буйное адкрыццё, якое адносіцца да радыеактыўнасці. Аднойчы для публічнай лекцыі Бекерэлю спатрэбілася радыеактыўнае рэчыва, ён узяў яго ў сямейства Кюры і паклаў прабірку ў кішэню камізэлькі. Прачытаўшы лекцыю, ён вярнуў радыеактыўны прэпарат уладальнікам, а на наступны дзень выявіў на целе пад кішэняй камізэлькі пачырваненне скуры ў форме прабіркі. Бекерэль распавёў пра гэта П'еру Кюры, і той паставіў на сабе вопыт: на працягу дзесяці гадзін насіў прывязаную да перадплечча прабірку з радыем. Праз некалькі дзён у яго таксама з'явілася пачырваненне, якое перайшло затым у цяжкую язву, ад якой ён пакутаваў на працягу двух месяцаў. Так упершыню было адкрыта біялагічнае дзеянне радыеактыўнасці.

 

 

У 1955 г. былі абследаваны запісныя кніжкі Марыі Кюры. Яны да гэтага часу выпраменьваюць, дзякуючы [[радыеактыўнае забруджванне|радыеактыўнаму забруджванню]], унесеным пры іх запаўненні. На адным з лісткоў захаваўся радыеактыўны адбітак пальца П'ера Кюры.