Бітва за Вільню (1918—1919): Розніца паміж версіямі

Паводле загада, атрады віленскай самаабароны павінны былі пакінуць Вільню і [[6 студзеня]] прабівацца на [[Руднікі (Валожынскі раён)|Руднікі]], [[Гарадскі пасёлак Радунь|Радунь]], [[Эйшышкі]] і [[Горад Шчучын|Шчучын]]. Адступленне адбывалася вельмі неарганізавана, не было магчымасці сабраць зброю, амуніцыю і ежу, а салдаты зусім не былі гатовыя да доўгага паходу. Большасць з іх сабралася ў [[Белая Вака|Белай Вацы]] каля Вільні. Генерал Вэйтка і капітан Клінгер былі інтэрнаваныя немцамі. Пасля праведзеных капітанам Клінгерам перамоў была дасягнута дамова аб перавозцы на цягніках бяззбройных польскіх салдат у [[Лапы]]. У выніку былі эвакуяваныя 154 афіцэраў і 1035 салдат з 1-га, 2-га і 4-га батальёнаў, якія пазней увайшлі ў склад [[Літоўска-беларускія дывізіі|Літоўска-беларускай дывізіі]]. Салдаты палка віленскіх уланаў, Афіцэрскага легіёна і 3-га батальёна адмовіліся здаць зброю і сфарміравалі так званы «Віленскі атрад Польскага войска» пад камандаваннем ротмістра Уладзіслава Дамброўскага. У атрадзе было каля 300 салдат пяхоты і 150 кавалерыі. Яны пакінулі Вільню, пасля чаго з баямі прабіваліся праз [[Руднікі (Валожынскі раён)|Руднікі]], [[Эйшышкі]], [[Панары]] і [[Вёска Новы Двор|Новы Двор]]<ref name=d/>.