Яўген Паўлавіч Плужнік: Розніца паміж версіямі

'''Яўген Паўлавіч Плужнік''' ({{lang-uk|Євген Павлович Плужник}}; псеўданім '''Канцемірянін''' ({{lang-uk|Кантермирянин}}); {{ДН|26|12|1898|14}}, КанцеміраўкаКанцяміраўка, [[Варонежская губерня]], [[Расійская імперыя]] — {{ДС|2|2|1936}}, [[Салаўкі]], [[РСФСР]], [[СССР]]) — украінскі [[паэт]], [[драматург]], [[перакладчык]]. Ахвяра сталінскага тэрору.

Нарадзіўся ў слабадзе КанцеміраўкаКанцяміраўка Багучарскага павета Варонежскай губерні (Усходняя [[Слабажаншчына]]). Ягоны бацька — выхадзец з [[Палтава|Палтавы]].

З 1920 году вучыўся ў Кіеўскім заатэхнічным інстытуце, дзе працаваў сястрын муж яго сястры; навучанне пакінуў, каб стаць [[акцёр]]ам. З 1921 году паэт вучыўсянавучаўся ў Кіеўскім музычна-драматычным інстытуце імя Мікалая ЛысенкаЛысенкі, дзе вучыўся ў вядомага тады прафесара Уладзіміра СладкапеўцэваСладкапеўцава разам з В. Страявым і В. АсеявайАсеевай. НягледзячыНе зважаючы на ​​поспехі ў інстытуце, ён вымушаны кінуць вучобу з-запраз [[Сухоты|сухотаўсухоты]]. З 1924 года становіцца актыўным удзельнікам арганізацыі «Ланка».

У 1926 году хвароба абвастрылася, аднак паэт выжыў («Ты ведаеш, калі вельмі захацець, можна і не памерці …»). Лячэнне праходзіў у [[Ворзель|Ворзеле]], апасля ад тых часоў лекаваўсялячыўся двойчы ўна год у [[Крым]]у або на [[Каўказ]]е. З 1923 года Яўген працаваў у рэдакцыях перакладчыкам, а па вечарахвечарамі працягваў самаадукацыю і пісаў вершы.

4 снежня 1934 арыштаваны [[НКВД]]. Абвінавачаны ў прыналежнасці да нацыяналістычнай тэрарыстычнай арганізацыі. У 1935 годзе выязной Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда разам з Г. Эпікам, М. Кулішом, В. Падмагільным, А. КавінькайКавінькам іды іншымі прысуджаны да расстрэлу. Пазней прысуд змененызмянілі на доўгае лагернае заключэнне на Салаўках, дзе ён памёр ад сухот. Яго апошнімі словамі была фраза «Я умоюсьўмыюся, успомню [[Дняпро]] і памру». Пахаваны на лагерным могілках. Магіла не захавалася.

Рэабілітаваны ў жніўні 1956 года. Умоўная магіла знаходзіцца— на Байкавых могілках у Кіеве, 9 ўчастак.