Барыс Якаўлевіч Магаліф: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
→Праца ў Горках Магілёўскай вобласці: афармленне |
афармленне, вікіфікацыя, арфаграфія |
||
Радок 31:
У асабістай справе Б. Магаліфа, якая захоўваецца ў архіве [[Беларуская дзяржаўная сельскагаспадарчая акадэмія|Беларускай дзяржаўнай сельскагаспадарчай акадэміі]], ёсць «Асабісты ліст па ўліку кадраў». У ім рукой Барыса Якаўлевіча напісана: «з 1948 па 1955 гг.: музыкант раз’яздных брыгад». А ў графе — месца ўстановы, арганізацыі — «раз’езды». Што гэта былі за «раз’езды», вядома: лагеры ў [[Архангельская вобласць|Архангельскай вобласці]]. Там яго выратавала ўменне граць на [[фартэпіяна]] і [[акардэон]]е, асвоіў ён і [[Труба|трубу]], [[трамбон]] і [[Флейта|флейту]]. Б. Магаліф быў у складзе так званай культурна-выхаваўчай часткі. У лагеры ён пазнаёміўся з {{нп3|Таццяна Кірылаўна Акунеўская|Таццянай Акунеўскай|ru|Окуневская, Татьяна Кирилловна}} (1914—2002), знакамітай актрысай, і акампанаваў ёй на акардэоне падчас яе выступаў.
Аб гэтых гадах знаходжання ў лагеры яна напісала кнігу ўспамінаў «Татьянин день»<ref name="Татьянин день">{{
|
|
|
|
|
|адказны =
|
|
|
|год = 2005
|том =
|
|
|
|isbn = 5-9697-0067-3
|
}}</ref>, дзе распавядае пра Б. Магаліфа: «Прывялі… Барыса Магаліфа. Выглядае ён амаль хлопчыкам, хоць, як ён горда заявіў, яму ўжо дваццаць пяць гадоў, сын дыпламата, атрымаў за мяжой выдатнае выхаванне, разумны, з гумарам, вясёлы, як быццам бы і не арыштант, выдатны акардэаніст, паколькі з дзяцінства навучаўся гульні на фартэпіяна, з абсалютным слыхам. Віна яго перад краінай, у якой ён нарадзіўся, вялікая: ён яўрэй і сын расстралянага дыпламата…»<ref name="Татьянин день"/>. Калі кніга была апублікавана, Таццяна Акунеўская ў маі 1998 года даслала яе Б. Магаліфу з аўтографам: «Дарагому майму сэрцу Барысу Магаліфу ад катаржніцы. Т. Акунеўская. Масква».
=== Пасля рэабілітацыі ===
Пасля вяртання ў 1955 годзе з лагера Б. Магаліф вырашыў стаць музыкантам. У «Аўтабіяграфіі», якая захоўваецца ў яго асабістай справе ў архіве БДСГА, ён пісаў: «…музыка, якой я займаюся з дзяцінства, заявіла пра сябе ўсё больш актыўна, і я вырашыў атрымаць прафесію музыканта…» У 1955 годзе ён паступіў у [[Віцебскае музычнае вучылішча]]. У 1963 годзе яго запрашаюць на працу ў гэта вучылішча. З кнігі «История Витебского музыкального училища (
Ужо зусім у сталым узросце, у 1958 годзе, Барыс Якаўлевіч паступіў у [[Беларуская дзяржаўная акадэмія музыкі|Беларускую дзяржаўную кансерваторыю]], дзе вучыўся ў адной групе з будучымі вядомымі кампазітарамі [[Ігар Міхайлавіч Лучанок|І. Лучанком]] і [[Сяргей Альбертавіч Картэс|С. Картэсам]].
Радок 58:
Яго сын Яўген успамінаў: «Дыпломнай працай майго бацькі ў Беларускай кансерваторыі (ён вучыўся ў прафесара [[Анатоль Васільевіч Багатыроў|А. Багатырова]]) стала араторыя „Я — чалавек“. Араторыя складалася з некалькіх частак, кожная з якіх была напісана на вершы вядомых паэтаў. У аснове ляжаў дыялог, спрэчка Чалавека з Богам. Сярэдняя частка была напісана на шэкспіраўскі „{{нп3|Санет № 66||en|Sonnet 66}}“ — пераклад [[Самуіл Якаўлевіч Маршак|С. Маршака]]… Вось да гэтай часткі араторыі бацькі і прычапіліся на выпускным экзамене. Паставілі двойку. Вядома, не толькі гэта было прычынай правалу дзяржаўнага экзамену, ён нажыў сабе ворагаў у асобе некалькіх выкладчыкаў і рэктара за тое, што напісаў крытычную паэму пра іх і змясціў у насценную газету. Паехаў да вядомых кампазітараў і функцыянераў {{нп3|Саюз кампазітараў СССР|Саюза кампазітараў|ru|Союз композиторов СССР}}. Сустрэўся з [[Дзмітрый Дзмітрыевіч Шастаковіч|Д. Шастаковічам]], {{нп3|Дзмітрый Барысавіч Кабалеўскі|Д. Кабалеўскім|ru|Кабалевский, Дмитрий Борисович}} і Старшынёй Праўлення Саюза кампазітараў СССР {{нп3|Ціхан Мікалаевіч Хрэннікаў|Ц. Хрэннікавым|ru|Хренников, Тихон Николаевич}}. Усе кампазітары далі станоўчыя водгукі на араторыю, двойку бацькі выправілі і выдалі дыплом. Але адносіны з кіраўніцтвам [[Беларускі саюз кампазітараў|Саюза кампазітараў БССР]] былі сапсаваныя назаўжды, творы бацькі набываліся рэдка, і яго так і не прынялі ў Саюз кампазітараў Беларусі».
Пасля Б. Магаліф выкладаў у [[Гродзенскае музычнае вучылішча|Гродзенскім музычным вучылішчы]]. У 1964—1968 гадах працаваў у гарадскім пасёлку [[Лёзна]] [[Віцебская вобласць|Віцебскай вобласці]], дзе стварыў тады адзіную ў Беларусі сельскую філармонію. Цікава, што ў гэтыя гады ён не перапыняў сувязі з кінастудыямі і здымаўся ў кінафільмах: «{{нп3|Гадзіннік спыніўся апоўначы||ru|Часы остановились в полночь}}» (1958), «{{нп3|Чалавек не здаецца||ru|Человек не сдаётся}}» (1960), «Апавяданні пра юнацтва» (1961),
=== Праца ў Горках Магілёўскай вобласці ===
{{вікіфікацыя}}▼
З [[1980]] года Барыс Магаліф пачаў працаваць у [[Беларуская дзяржаўная сельскагаспадарчая акадэмія|БДСГА]] ў [[Горкі|Горках]]. Некаторы час — дэканам факультэта грамадскіх прафесій, а затым дзесяць гадоў быў акампаніятарам народнага хору ў [[Палац культуры БДСГА|Палацы культуры акадэміі]]. Яго запрасілі на працу выкладчыкам у Горацкую гімназію № 1, у якой былі адкрыты класы з эстэтычным выкладаннем.
Радок 69:
== Адзнака яго асобы, творчасці і педагагічнай працы ==
▲{{вікіфікацыя}}
У Барыса
У інтэрв’ю ў эфіры «
▲У Барыса Магалифа вучыўся Міхаіл Казінік — мастацтвазнаўца, скрыпач, прафесар драматычнага інстытута ў Стакгольме і Вышэйшай школы бізнэсу Скандынавіі, аўтар і вядучы тэлерадыёкампаніі СВЅ, член Міжнароднай асацыяцыі пісьменнікаў і публіцыстаў, эксперт Нобелеўскага канцэрта.
▲У інтэрв’ю ў эфіры «Новай хвалі» ад 19 верасня 2007 года на пытанне вядучага «Хто з выдатных людзей ўразіў вас больш за ўсё?» ён адказаў: «З сучаснікаў мяне ўразіў чалавек, якога вы не ведаеце. Гэта Барыс Якаўлевіч Магаліф… Яго бацьку расстралялі, маці мучылі ў камеры, а яго самога адправілі ў лагер для дзяцей „ворагаў народа“, і ён правёў там усё дзяцінства. Выйшаў, пажыў трохі, і ў 18 гадоў яго ўжо змясцілі ў сапраўдны канцлагер, у тым ліку ў Бутырку… Пасля чаго паступіў у кансерваторыю. Ён быў маім настаўнікам гармоніі. Гэта быў унікальны чалавек. Вельмі шкада, што ў тыя часы не было відэакамер і не было магчымасці запісаць яго думкі і ідэі. Ён мысліў такімі афарызмамі, такімі катэгорыямі, такой паэзіяй, такім гумарам! Гэта было ўсё адначасова — і сур’ёзна, і юмарыстычна. Ён мог самыя высокія ідэі падаць на ўзроўні гумару. Гэта быў чалавек, які прайшоў усе, яму сапсавалі здароўе, але ён застаўся дасціпным, вясёлым, саркастычным» <ref>Виктор Фоменко http://5nizza.kharkov.ua/arc/5nizza232/5nizza23204.html</ref>.
== Сям’я ==
Жонка —
Сын — [[Яўген Барысавіч Магаліф|Яўген Барысавіч]]<ref>[https://www.sb.by/articles/on-shagal-iz-vitebska.html Он шагал из Витебска] {{ref-ru}}</ref>, нарадзіўся ў 1957 годзе ў Віцебску. Скончыў Віцебскае музычнае вучылішча (цяпер каледж) і Беларускую кансерваторыю (цяпер Акадэмія музыкі). Аўтар шматлікіх песень, мюзікла, кантаты, музыкі для тэатра, інструментальных п’ес, балад і іншых музычных твораў. З 1990 года жыве і працуе ў ЗША. Яго творы выконваюцца ў Расіі, Беларусі, ЗША, Францыі, Германіі, Польшчы і
== Фільмаграфія ==
* «{{нп3|Вясковая настаўніца||ru|Сельская учительница}}» — 1947 (Меладрама)
* «{{нп3|Радавы Аляксандр Матросаў||ru|Рядовой Александр Матросов}}» — 1947 (Ваенны)
* «{{нп3|Маладая гвардыя (фільм)|Маладая гвардыя|ru|Молодая гвардия (фильм)}}» — 1948 (Кінааповесць)
* {{нп3|Аповесць аб сапраўдным чалавеку (фільм)|Аповесць аб сапраўдным чалавеку|ru|Повесть о настоящем человеке (фильм)}}" — 1948 (Кінааповесць)
* {{нп3|Гадзіннік спыніўся апоўначы||ru|Часы остановились в полночь}} — 1958 (Прыгоды)
* {{нп3|Чалавек не здаецца||ru|Человек не
*
*
*
*
*
== Вершы ==
| |||