Згодна з [[Талмуд]]уам, большая частка зместа Танаха была складзена «[[Мужы Вялікага Сіноду|Мужамі Вялікага Сіноду]]» каля [[450 да н.э.|450 г. да н.э.]], і з таго часу застаецца нязменным. Сучасныя навукоўцы лічаць, што працэс кананізацыі Танаха быў завершаны паміж 200 да н.э. і 200 н.э.
У яўрэйскім тэксце першапачаткова [[зычныя]] былі напісаны з некаторым дадаткам [[галосныя|галосных]] літар. У пачатку сярэдніх стагоддзяў[[Сярэдневякоўе|Сярэднявечча]] навукоўцы вядомыя як [[Масарэты]] створылістварылі адзіную фармалізаваную сістэму гучання. Гэта было зроблена галоўным чынам [[Аарон бен Мошэ бен Ашэр|Ааронам бен Мошэ бен Ашэрам]], у [[Ціберыйцы|Ціберыйскай]] школе, на аснове вуснай традыцыі для чытання ТанахТанаха, адсюль і назва [[Ціберыйскае гучанне]]. Яна таксама ўключала некаторыя з [[Бен Нафталі]] і вавілонскіх інавацый. Нягледзячы на параўнальна позні працэс кадыфікацыі, некаторыя традыцыйныя крыніцы і некаторыя артадаксальныя яўрэі лічаць, што вымаўленне ірэчытатывы выцякаюць з адкрыцця на [[Сінай|Сінаі]], так як немагчыма, каб прачытаць арыгінальны тэкст без вымаўлення і рэчытатываў паўз. Спалучэнне тэксту ({{lang-he|מקרא}} мікра), вымаўлення ({{lang-he|ניקוד}} niqqud) і рэчытатываў ({{lang-he|טעמים}}Amim) даюць магчымасць чытачу зразумець і просты сэнс, а таксама нюансы ў сказе ў патоку тэксту.
