Заходняя Рымская імперыя: Розніца паміж версіямі

Пасля разбурэння Карфагена ў 146 г. у заходняй часткі Міжземнага мора ўжо не засталося буйных і арганізованых дзяржаў, якія змаглі бы процістаяць Рыму. З цягам часу імперыя паглынула частку Іспаніі, Галію, Брытанію, прымаючы дасягненні тутэйшых цывілізацый, але застаючыся па-ранейшаму лацінскай. Акрамя таго, рымляне ў канчатковым выніку ўключылі палітычныя эліты Захаду ў сваю сістэму, так што, у адрозненне ад эліністычнага Усходу, Захаду засталося адметнасцю прысутнасць землеўласніцкай арыстакратыі.

 

Рымскія ўлады, у прынцыпе, як на Усходзе так і на Захадзе, на працягу І і ІІ ст., сутыкаюцца з двума асноўнымі праблемамі: паўстаннямі падпарадкаваных плямёнаў і гарадоў, і палітычнымі крызісамі, якія з'явіліся ў сувязі з паўстаннямі легіёнаў. Паўстанні легіёнаў былі значна больш сур'ёзнымі, паколькі войска з'яўлялася адным з наймацнейшых фактараў у палітычнай сферы імперыі. Калі амбіцыйны намеснік або ваенны генерал, атрымліваў падтрымку войска, то амаль кожны прыводзіў становішча да ўзурпацыі імператарскай улады і грамадзянскай вайны.

[[Катэгорыя:Рымская імперыя]]