{{вызнч|1=Друцкае княства}} — [[удзельнае княства]] 12—16 ст. на ўсходніх землях Беларусі.
Пасля смерці [[князі полацкія|полацкага кн.]] [[Усяслаў Брачыславіч|Усяслава Брачыславіча]] ([[1101]]) яго сыны падзялілі спадчыну (гл. [[Род Ізяславічаў Полацкіх|Ізяславічы Полацкія]]), Друцк стаў адным з удзелаў Полацкай зямлі, але хто сеўз убратоў Друцкусідзеў на друцкім стальцы дакладна невядома. Хутка пасля гэтага Друцкам завалодаў Глеб Менскі, але ў 1116 горад і ўдзел адваяваў вял.кн. кіеўскі Уладзімір Усеваладавіч, хто пасля гэта валодаў княствам невядома. У 1150-х Друцкае княства зноў было пад уладай нашчадкаў Глеба Менскага, у 1159 на друцкім стальцы сядзеў яго ўнук — Глеб Расціславіч. У тым жа 1159 дручане выгналі Глеба Расціславіча з горада, прапанаваўшы сталец Рагвалоду-Васілю, што выклікала паміж апошнім і Глебавічамі доўгатэрміновы канфлікт. У 14 ст. Друцкае княства ўвайшло ў склад ВКЛ, і сягала ад Барысава да Оршы і ад Лукомля да Цяцерына (за сучасным Круглым). З канца 15 ст. асобныя часткі Друцкага княства пераймаліся сем'ямі Сапегаў, Гаштольдаў, Ямантовічаў, Гарнастаяў. Частка князёў Друцкіх пераехала ў Вялікае княства Маскоўскае (1508). Пасля адміністрацыйнай рэформы ВКЛ (1565—1566) землі княства цалкам уключаны ў Аршанскі павет.
