Канстанцін Барысавіч Езавітаў: Розніца паміж версіямі

Нарадзіўся ў сям'ісям’і кадравага афіцэра. У 1916 скончыў [[Віцебскі настаўніцкі інстытут]] і [[Паўлаўскае ваеннае вучылішча]]. У 1913 стаў сябрам [[Беларуская сацыялістычная грамада|Беларускай Сацыялістычнай Грамады]]. У [[Першая сусветная вайна|Першую сусветную вайну]] праводзіў актыўную тлумачальную і арганізацыйную работу сярод салдат-беларусаў [[Паўночны фронт (Першая сусветная вайна)|Паўночнага фронту]]. Быў абраны намеснікам старшыні [[Цэнтральная беларуская вайсковая рада|Цэнтральнай Беларускай ваеннайвайсковай рады]]. У лютым [[1918]] стаў камендантам[[камендант]]ам Мінска. За ўдзел у працы [[Першы Усебеларускі кангрэс|Першага Усебеларускага кангрэса]] і дзейнасць па стварэнні беларускага войска ў студзені 1918 быў арыштаваны [[ВЧК]], але здолеў уцячы.

Пасля адступлення бальшавікоў быў [[Падзеі ў Мінску 19 — 21 лютага 1918 года|прызначаны камендантам]] Мінска і Мінскага гарнізона. [[25 сакавіка|25 сакавіка]] [[1918]] удзельнічаў у [[Абвяшчэнне незалежнасці БНР|абвяшчэнні незалежнасці]] [[БНР]], уваходзіў у склад Рады[[Рада БНР|Рад]]ы. Займаў пасаду народнага сакратара па ваенных справах (міністра абароны).

[[File:Рада беларускай калоніі ў Латвіі.jpg|thumb|злева|Рада беларускай калоніі ў Латвіі. Сядзяць (справа налева): [[консул БНР у Рызе]] [[Б. Шымковіч]], намеснік старшыні Рады [[А. Сыдяпура]], шэф [[Вайскова-дыпламатычная місія БНР у Латвіі і Эстоніі|Вайскова-дыпламатычнай місіі БНР у Латвіі і Эстоніі]] [[К. Езавітаў]], старшыня Рады [[Я. Данілюк]], прадстаўнік [[Асобны аддзел войскаў БНР у Балтыі|Асобнага аддзелу БНР у Эстоніі]] [[Мінгрэльскі]]; стаяць сябры Рады: [[Я. Спіцын]], [[В. Найдзёнаў]], [[П. Цвяткоў]], [[В. Быкаў]], [[Р. Казячы]], [[Д. Кадаўва]], [[В. Дзюбанаў]], [[А. Калмановіч]]. [[Рыга]], [[1920]]  г. ([[НАРБ]]).]]

У 1919—1920[[1919]]—[[1920]] гадах быў кіраўніком [[Вайскова-дыпламатычная місія БНР у Латвіі і Эстоніі|Вайскова-дыпламатычнай місіі БНР у Латвіі і Эстоніі]]. Наладзіў дыпламатычныя стасункі беларускага ўрада з урадамі Украіны[[Украіна|Украін]]ы, Літвы[[Літва|Літв]]ы, Латвіі[[Латвія|Латві]]і, Эстоніі[[Эстонія|Эстоні]]і і Фінляндыі[[Фінляндыя|Фінлянды]]і, звяртаўся з просьбай аб ваеннай дапамозе да ўрада [[ЗША]]. Праводзіў працу па арганізацыі беларускага войска, пошуку сродкаў на яго ўзбраенне. Арганізаваў пераход на службу БНР корпуса [[Станіслаў Булак-Балаховіч|С. Булак-Балаховіча]]. У маі 1920 «''за выдатную працу на карысць Беларускай Народнай Рэспублікі''» атрымаў званне [[генерал-маёрамаёр]]а.

У 1921—1944 гадах жыў у Латвіі (у [[Рыга|Рызе]]), узначаліў [[Беларускае нацыянальнае аб'яднанне|Беларускае нацыянальнае аб’яднанне]] ў Рызе. Дзякуючы Езавітаву беларуская супольнасць тут сталася, бадай, найлепш арганізаванай за межамі [[БССР]]. Ён быў намеснікам старшыні таварыства [[Бацькаўшчына, Дзвінск|«Бацькаўшчына»]] ў Латгаліі[[Латгалія|Латгалі]]і, узначальваў беларускае выдавецтва, таварыства беларусаў-выбаршчыкаў, беларускіх настаўнікаў, навукова-краязнаўчае. Браў удзел у Пражскай[[Пражская палітычная канферэнцыя|Пражска]]й і [[Берлінская палітычная канферэнцыя|Берлінскай палітычных канферэнцыях]]. Рэдагаваў газету [[Голас беларуса|«Голас беларуса»]] і часопіс [[Беларуская школа ў Латвіі (1926)|«Беларуская школа ў Латвіі»]]. За сваю нацыянальную працу чатыры разы арыштоўваўся латвійскімі ўладамі ў 1924, 1930, 1933 і 1935.

У [[2СВ|2-ю сусветную вайну]] займаўся арганізацыяй у Латвіі беларускіх школ. На [[Другі Усебеларускі кангрэс|Другім Усебеларускім кангрэсе]] быў абраны ў склад [[БЦР|Беларускай Цэнтральнай Рады]], у 1945 годзе займаў пасаду ваеннага міністра ва ўрадзе БЦР. Затрыманы [[СМЕРШ]] у красавіку 1945 года. Паводле афіцыйнай версіі, памёр пад час следства ад сухотаў[[сухоты|сухот]]аў і дыстрафіі 23 мая 1946, па іншых звестках расстраляны[[Расстрэл|расстр]]аляны.