Мікалай Вяршынін (консул БНР): Розніца паміж версіямі

[[File:Bnr4 130322.jpg|thumb|Кіраўнікі беларускіх прадстаўніцтваў i місій у еўрапейскіх краінах. Сядзяць (злева направа): [[Яўген Ладноў]], [[Васіль Захарка]], Мікола Вяршынін, [[Леанард Заяц]]; стаяць: [[Лявон Вітан-Дубейкаўскі]], [[Янка Чарапук]], [[Яўхім Бялевіч]]. Кастрычнік [[1919]] г. ([[БДАМЛіМ]]).]]▼

У 1921 годзе Мікалай Вяршынін, як консул БНР, дамогся ад чэхаславацкага ўраду больш за 100 стыпендый для студэнтаў-беларусаў<ref>Кiпель В. Беларусь паміж Усходам і Захадам: Праблемы міжнацыян., міжрэлігійн. і міжкультур. ўзаемадзеяння, дыялогу і сінтэзу. Ч. 1 / Рэд. Ул. Конан і інш. — Мн.: ННАЦ імя Ф. Скарыны. 1997. — 356 с. (Беларусіка—Albaruthenica; Кн. 6).</ref><ref>У 1922—1926 годзе ў Празе вучылася каля 350 беларусаў, у асноўным з Польшчы і краін Прыбалтыкі, яны стварылі некалькі студэнцкіх арганізацый і арганізацыю моладзі «Беларускі Сокал» (Гл.: Кіпель В. …)</ref>. Удзельнічаў у жыцці беларускай эміграцыі — з 1925 года старшыня [[Беларуская грамада ў Празе|Беларускай грамады ў Празе]]. У 1928 годзе ў Празе заснаваў і кіраваў [[Беларускі замежны архіў|Беларускім замежным архівам]]<ref>Юрэвіч Л. Гісторыя заснавання Беларускага інстытуту навукі й мастацтва ў дакумэнтах і паведаіленнях // Запісы БІНіМ № 29/2004.</ref>.▼

М. Вяршынін быў жанаты з чэшкай, якая разам з ім дапамагала новапрыбылым беларускім студэнтам. Меў дачку Вольгу, жонку інжынера А. Калошы. У 1948 годзе А. Калоша арыштаваны і 20.1.1949 года перададзены Чэхаславакіяй у СССР, дзе быў асуджаны. Пасля адбыцця лагераў А. Калоша вярнуўся ў Прагу, але да гэтага часу Вольга скончыла жыццё самагубствам, іхныя дзеці (дзве дачкі) выхоўваліся ў кагосьці з беларускіх эмігрантаў<ref>Генiюш Л. Споведзь. — Мн., 1993.</ref>.▼