Сонца: Розніца паміж версіямі

[[Ядзерная рэакцыя|Ядзерныя рэакцыі]], якія адбываюцца ў ядры Сонца, прыводзяць да ўтварэння вялікай колькасці [[электроннае нейтрына|электронных нейтрына]]. Пры гэтым вымярэнні патоку нейтрына на Зямлі, якія пастаянна робяцца з канца 1960-х гадоў, паказалі, што колькасць сонечных электронных нейтрына, якія рэгіструюцца, прыблізна ў два-тры разы менш, чым прадказвае стандартная сонечная мадэль, якая апісвае працэсы ў Сонцы. Гэта разузгадненнеразыходжанне паміж эксперыментам і тэорыяй атрымала назву «праблема сонечных нейтрына» і больш за 30 гадоў было адной з загадак сонечнай фізікі. Становішча ўскладняецца тым, што нейтрына вельмі слаба ўзаемадзейнічае з рэчывам, і стварэнне нейтрыннага дэтэктара, які здольны досыцьдастаткова сапраўдыдакладна вымераць паток нейтрына нават такой магутнасці, як выходны ад Сонца, — тэхнічна складаная і дарагая задача.

Прапаноўвалася два галоўных шляхі вырашэння праблемы сонечных нейтрына. Па-першае, можна было мадыфікаваць мадэль Сонца такім чынам, каб паменшыць меркаваную тэрмаядзерную актыўнасць (а, значыць, і тэмпературу) у яго ядры і, такім чынам, паток выпраменьваных Сонцам нейтрына. Па-другое, можна было выказаць дапушчэнне, што частка электронных нейтрына, выпраменьваныхвыпрамененых ядром Сонца, пры руху да Зямлі ператвараецца ў нерэгістраваныянерэгіструемыя звычайнымі дэтэктарамі нейтрына іншых пакаленняў ([[мюоннае нейтрына|мюонныя]] і таў[[тау-нейтрына]])<ref name="Haxton">{{cite journal

Для таго, каб меў месца пераход аднаго гатункувіду нейтрына ў іншайіншы — гэта значыць адбываліся так званыя [[нейтрынныя асцыляцыі]] — нейтрына павінна мець ненулявую масу, што адрозніваецца ад нуля. У цяперашні час ўстаноўленаустаноўлена, што гэта сапраўды так<ref name="Schlattl">{{cite journal

|issue=1}}</ref>. У 2001 годзе ў нейтрыннай абсерваторыі ў Садберы ({{lang-en|Sudbury Neutrino Observatory}}) былі непасрэдна зарэгістраваныя сонечныя нейтрына ўсіх трох гатункаўвідаў, і было паказана, што іх поўны паток ўзгадняецца саадпавядае стандартнай сонечнай мадэллюмадэлі. Пры гэтым толькі каля траціны нейтрына, што далятаюць да Зямлі, аказваюцца электроннымі. Гэта колькасць ўзгадняецца задпавядае тэорыяйтэорыі, якая прадказвае пераход электронных нейтрына ў нейтрына іншага пакалення як у вакууме (уласна «нейтрынныя асцыляцыі»), так і ў сонечным рэчыве («[[эфект Міхеева — Смірнова — Вольфенштэйна]]»). Такім чынам, у цяперашні час праблема сонечных нейтрына, відаць, вырашана.