Генадзь Бураўкін: Розніца паміж версіямі

Вучыўся будучы паэт у Расонскай школе да восьмага класа, а потым у [[Полацк|Полацку]], куды пераехалі бацькі. Дзяцiнcтвa ягo былo цяжкiм i змpoчным, янo cyпaлa з пaчaткaм вaйны. Генадзь Бураўкін успамінае:«Калі пачылася Вялікая Айчынная вайна мне была пяць гадоў. Бацька пайшоў на фронт, а маці засталася з намі. Страх за дзяцей, трывожная насцярожанасць, калі паблізу хаты з’яўляліся паліцаі, голад, нястачы – праз усё гэта прайшла маці паэта, Феадосія Ягораўна. Самае страшнае было наперадзе, калі зімой 1943-га года прыйшлі ў вёску карнікі, помсцячы сем’ям партызан і ўсім вяскоўцам. Карнікі выгналі людзей з хат, выстраілі перад кулямётам і доўга трымалі на холадзе. Мы стаялі на ўзгорку трымя радамі: першы рад мужчыны і дзяды, другі – заплаканыя жанчыны з малымі на руках і трэці – мы, каму шэсць – дзесяць – дванаццаць гадоў. На нас быў нацэлены кулямёт. Мы чакалі стрэлаў. Плачуць жанчыны, маўчат дзяды. А стрэлаў усё няма. Пад вечар нас сагналі ў лазню на ўскрайку вёскі. Было цёмна і цесна. Для малых адвялі палок, мы сагрэліся на ім і пачалі валтузню, а маці нашы плакалі і чамусьці пачалі абдымацца. Я тады не ведаў, што дзверы лазні забіты цвікамі, што лазня абкладзена саломай і паліцаі пайшлі шукаць бянзіну. Я тады многае не разумеў. Шчаслівы выпадак выратаваў людзей. Я не памятаю твару таго, хто вызваліў нас. Памятаю толькі, што гэта быў стары немец-салдат. Ён не ўмеў гаварыць па-рускі і ўсё махаў рукамі ў бок лесу. Мы ўсё ўцяклі і выратаваліся».

 

 

Член Беларускага {{нп3|ПЭН-клуб|ПЭН-Цэнтру|ru|ПЕН-клуб}}, сустаршыня ўсебеларускага з’езду за Незалежнасць ([[2000]]), Член Рады беларускай інтэлігенцыі.

Знаходзячыся ў цяжкім стане і прадчуваючы свой немінучы сыход, ён за два тыдні да смерці назваў сваё галоўнае жаданне — убачыць выдадзенай кнігу вершаў апошняга часу «Нагаварыцца з зоркамі». Апошняя воля Генадзя Мікалаевіча была здзейсненая. Яго даўні сябар паэт [[Уладзімір Пракопавіч Някляеў|Уладзімір Някляеў]] потым напісаў: «За тры дні да ягонай смерці мы прынеслі яму ягоную кнігу вершаў. Апошнюю. Ён проста прагнуў яе ўбачыць, бо разумеў, ведаў, што яна — развітальная… І трэба было бачыць ягоны твар, калі ён узяў кнігу ў рукі. Гэта было не шчасце ці радасць, цяжка шчасцю ці радасці выявіцца на мяжы жыцця і смерці, — гэта было Вялікае Супакаенне. Што жыццё пражыў, як належыць. Зрабіў у ім, што мог. Так сыходзяць паэты».

 

File:Alex Mara Exhibition Buraukin.jpg|Адкрыццё выставы [[Аляксей Антонавіч Марачкін|Аляксея Марачкіна]] ў Арт-галерэі «Мастацтва». Мінск, 22 лістапада 2013 г.

File:Anniversary 85 Gabriel Vashchenko National Belarusian Art Museum.jpg|Адкрыццё юбілейнай выставы [[Гаўрыла Харытонавіч Вашчанка|Гаўрылы Вашчанкі]] ў [[Нацыянальны мастацкі музей Рэспублікі Беларусь|Нацыянальным мастацкім музее Беларусі]] 12 снежня 2013 г.