Зміцер Кісель: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Arashonak (размовы | уклад)
Няма тлумачэння праўкі
др {{lang-ru; др. арф.
Радок 1:
{{вікіфікацыя}}
'''{{вызнч|1=Зміцер Уладзіміравіч}} {{вызн|1=Кісель'''}} (''па{{lang-руску:ru|Дмитрий Кисель'' нар.}}; [[1962]], [[Гродна]] — пам. [[30 верасня]] [[2005]], [[Гродна]]) — публіцыст, журналіст, гісторык, грамадскі дзеяч [[Гродна|Гарадзеншчыны]], сын вядомага антысавецкага падпольшчыка [[УладзімерУладзімір Кісель|УладзімераУладзіміра Кісяля]].
 
== Біяграфія ==
 
=== Дзяцінства і юнацтва ===
Дзяцінства Зміцера было даволі цяжкае. Бацька [[УладзімерУладзімір Кісель]] разам з маці ў 1960 годзе атрымалі рэабілітацыю за антысавецкую дзейнасць у 1946-1949 гадах. Сям'я была адная з тых выпадкаў, дзе выхаванне - Беларусь па над усё. УладзімерУладзімір Кісель, бацька Зміцера педагог, удзельнік антысавецкага падпольнага руху. Скончыў сем класаў польскай школы, у 1941 – савецкую сямігодку ў Клёцку[[Клецк]]у. Падчас нямецкай акупацыі вучыўся ў Нясвіжскай настаўніцкай семінарыі, дзе з сябрамі стварыў арганізацыю «Саюз беларускіх патрыётаў». Зайздросціць сям'і Зміцера цяжка, адчуць на сабе цяжар камуністычнага прыгнёта вельмі балюча, але як вынік - светлае і урачыстае выхаванне свядомага грамадзяніна Беларусі. Відавочна толькі адно, што Зміцер Кісель да канца сваіх дзён быў удзячлівы сваім бацькам, а гэта сьведчыць аб тым, што ён не шкадаваў за свае голае і галоднае дзяцінства.
 
=== Адукацыя ===
Скончыў [[ГарадзенскіГродзенскі універсітэт імя Янкі Купалы]], менавіта ў студэнцкі час пасябраваў з [[Яўген Вапа|Яўгенам Вапай]], [[Міхал Андрасюк|Міхалам Андрасюком]], [[Янка Мордань|Янкай Морданям]] і іншымі прадстаўнікамі беларусаў Беласточчыны. [[Міхал Андрасюк]] не раз узгадваў, які добры час ён правёў са Зміцерам і што гэта былі за сустрэчы.
 
=== Дзейнасць ===
Радок 14:
У канцы 80-х гадоў мінулага стагодздзя Зміцер Кісель пачынае актыўную грамадска-асветніцкую дзейнасць. Узначальваў навуковую суполку маладзі імя [[Максім Багдановіч|Максіма Багдановіча]]. Ідэя выдаваць уласную газету у сяброў суполкі нарадзілася перад Калядамі [[1988]] году. У госці да іх прыехалі тады [[Янка Мордань]], беларускі дзеяч з Беласточчыны і Надзея Артымовіч. Пра сваё выданне размова пайшла пад час сустрэчы ў музеі Багдановіча. Мінчукі тады ўжо мелі свае газеты і правінцыялы, вырашылі, што і ім час стварыць сваё выданне. Сябры спрачаліся вакол назвы газеты: Зміцер прапаноўваў «Гараднічанка», хтосці іншы -"Гарадніца", але ў рэшце перамагла прапанова мастака Міхася Баярчука — «Рэанімова». Першы наш нумар выйшаў на пачатку [[1989]] года. Яго адметнасцю было тое, што там упершыню у беларускім друку з'явіліся словы і ноты «Магутнага Божа», перададзеныя гарадзенскім сябрам беластоцкімі беларусамі.
 
На той нумар сябры суполкі імя Максіма Багдановіча збіралі ўласныя грошы. [[Данута Бічэль-Загнетава|Данута Бічэль-Загнетава]] зьвязваласязвязвалася з [[Мінск|Мінскам]]ам. Беларускія газеты друкаваліся тады ў Літве, у Літоўскім Доме друку. У адной з камуністычных газетаў у [[Вільня|Вільні]] працаваў беларускі хлопец, які і дапамагаў. Літоўцы бралі з нашых патрыётаў вялізныя грошы, а менавіта 10 капеек за друкаваную старонку.
 
Нумары на машынцы набірала Данута Янаўна, затым рабілі макет і везьлі ў Вільню, альбо перадавалі праз [[Менск]]. З распаўсюджаньнем праблемаў не было — увесь наклад разлятаўся за некалькі гадзінаў.
 
У [[1995]] годзе на Свіслацкіх гарадцкіхгарадскіх могілках была адшукана магіла [[Віктар Каліноўскі|Віктара Каліноўскага]] — ідэолага беларускага нацыянальнага руху і старэйшага брата [[КастусьКанстанцін Каліноўскі|КастусяКанстанціна Каліноўскага]], які быў кіраўніком збройнага вызвольнага паўстання супраць расійскай імперыі. Аднаўленнем магілы і памятнага крыжа займаўся [[Зміцер Кісель (малодшы)|Зміцер Кісель]], а таксама мясцовы грамадскі актывіст Віктар Трэшчановіч, Юрась Мацко з [[Гродна|Гродна]]. Неўзабаве па прапанове ГарадзенскіхГродзенскіх філій партыі [[Беларуская сацыял-дэмакратычная Грамада|Грамада (БСДГ)]] і грамадскага аб'яднаньня «Фонд імя Льва Сапегі», якія былі першымі арганізатарамі масавага ўшанавання памяці палеглых змагароў, Дзень памяці паўстанцаў [[1863]]-га году пераўтварыўся ў агульнанацыянальны фэст.
 
=== Журналістыка ===