Вайна ў Карэі: Розніца паміж версіямі

}}''''Карэйская вайна 1950—1953'''  — баявыя дзеянні на [[Карэйскі паўвостраў|Карэйскім паўвостраве]] паміж узброенымі сіламі [[КНДР|Паўночнай Карэі]] пры падтрымцы [[СССР]] і [[КНР]] з аднаго боку і войскамі [[Паўднёвая Карэя|Паўднёвай Карэі]] пры падтрымцы [[ЗША]] і амерыканскіх саюзнікаў пад эгідай [[Савет Бяспекі ААН|Савета Бяспекі ААН]] з другога.

З савецкага боку - — сілы [[Далёкаўсходняя ваенная акруга СССР|Далёкаўсходняй ваеннай акругі]] і [[Ціхаакіянскі флот СССР|Ціхаакіянскага флота]], кантынгент у паўночна-ўсходнім Кітаі, група ваенных саветнікаў у КНДР (246 чал. па штаце, фактычна - — 148), звыш 4000 ваенных спецыялістаў. [[Карэйская народная армія]] налічвала дзесяць пяхотных дывізій, адну танкавую брыгаду, матацыклетны полк. [[Народна-вызваленчая армія Кітая]] была звязана вайной з [[гаміньдан]]аўскімі сіламі ў Кітаі і не магла прыняць удзел у Карэйскай вайне на першым этапе.

З амерыканскага боку - — [[Сёмы флот ЗША|7-мы флот]] (каля 300 караблёў), дзве паветраныя арміі на авіябазах у Японіі і [[Філіпіны|Філіпінах]] - — тактычная 5-я і стратэгічная 20-я, на базах у непасрэднай блізкасці ад Карэі - — тры пяхотныя дывізіі і адна бранятанкавая армія. У Паўднёвай Карэі працавала амерыканская саветніцкая група з 500 чал. Армія Паўднёвай Карэі мела восем пяхотных дывізій, мясцовыя аборончыя і памежныя часці.

[[25 чэрвеня]] [[1950]] бясконцыя памежныя канфлікты ўздоўж 38-й паралелі перераслі ў вайну. У перадсвітальныя гадзіны паўночнакарэйскія войскі пад прыкрыццём артылерыі перайшлі мяжу з паўднёвым суседам. Колькасць сухапутнай групоўкі, навучанай савецкімі вайскоўцамі, складала 175 тысяч чалавек<ref>Война в Корее, 1950—1953. — СПб.: ООО «Издательство Полигон», 2003. С. 32.</ref>, у яе складзе было 150 танкаў [[Т-34]], у ваенна-паветраных сілах мелася 172 баявых самалёта<ref name="ввс">Тепсуркаев Ю. Г., Крылов Л. Е. «Сталинские соколы» против «Летающих крепостей». Хроника воздушной войны в Корее 1950—1953. — М.: Яуза, Эксмо, 2008. — С. 290.</ref>. З боку Паўднёвай Карэі колькасць сухапутнай групоўкі, навучанай амерыканскімі спецыялістамі і ўзброенай амерыканскім зброяй, да пачатку вайны складала 93 тысячы чалавек<ref>Война в Корее, 1950—1953. — СПб.: ООО «Издательство Полигон», 2003. С. 43.</ref>; паўднёвакарэйская армія амаль не мела бронетэхнікі і мела ўсяго тузінам лёгкіх вучэбна-баявых самалётаў<ref name="ввс" />. Прасоўванне паўночнакарэйскай арміі ў першыя дні вайны было вельмі паспяховым. Ужо [[28 чэрвеня]] была захоплена сталіца Паўднёвай Карэі  — горад [[Сеул]]. Галоўныя напрамкі ўдару ўключалі таксама Кэсон, Чхунчхон, Ыйджанбу і Анджын. Быў цалкам разбураны сеўльскай аэрапорт Кімпхо. Аднак галоўная мэта не была дасягнутая  — маланкавай перамогі не атрымалася, Лі Сын Ману і значнай часткі паўднёвакарэйскага кіраўніцтва атрымалася выратавацца і пакінуць горад. Масавага паўстання, на якое разлічваў паўночнакарэйскае кіраўніцтва, таксама не адбылося. Тым не менш, да сярэдзіны жніўня да 90 % тэрыторыі Паўднёвай Карэі было занята войскам КНДР.

У канцы лістапада кітайцы пачалі другi наступ. Каб выцягнуць амерыканцаў з трывалых абарончых пазіцый паміж Ханганам і Пхеньянам, Пэн даў загад сваім падраздзяленням імітаваць паніку. [[24 лістапада]] Макартур накіраваў дывізіі Поўдня прама ў пастку. Абыйдучы войскі ААН з захаду, кітайцы акружылі іх 420-тысячным войскам і нанеслі флангавы ўдар па 8-й амерыканскай арміі. На ўсходзе ў бітве каля Чхасінскаао вадасховішча ([[26 лістапада]]  — [[13 снежня]]) быў разбіты полк 7-й пяхотнай дывізіі ЗША.

З канца 1950 у вайне ўдзельнічаў пад выглядам авіяцыі КНР 64 знішчальны авіяцыйны корпус [[Ваенна-паветраныя Сілы СССР|Ваенна-паветраных Сіл СССР]] (35 лётчыкам, у тым ліку беларусам Я. М. Стэльмаху, Л. К. Шчукіну прысвоена званне [[Герой Савецкага Саюза|Героя Савецкага Саюза]]). Усяго з савецкага боку прыняло ўдзел у вайне каля 40 тыс. чал. Загінула больш за 300 ваеннаслужачых.

У вайне загінула па розных ацэнках ад 3 да 5  млн. чал., значна разбурана гаспадарка, моцна пацярпелі ўсе гарады.

[[Катэгорыя:Войны ФіліпінФіліпінаў]]