|
== Біяграфія ==
Паходзіў з уплывовага арыстакратычнага роду (магчыма, быў [[Рымскае грамадзянства|рымскім грамадзянінам]] у трэцім пакаленні), займаў бачнае становішча ў [[Пальміра|Пальміры]]. У час палітычнага крызісу [[Рымская імперыя|Рымскай імперыі]] (уварвання варварскіх плямён, [[Грамадзянская вайна|грамадзянскіх войн]], [[Сепаратызм|сепаратызму]]) захаваў лаяльнасць афіцыйнаму імператару [[Галіен]]у. Ён імкнуўся зрабіць кар'ерукар’еру і, хутчэй за ўсё, дабіўся [[Сенат, Старажытны Рым|сенатарскага звання]] і мог быць намеснікам адной з сірыйскіх правінцый. Калі кіраўнік пярсідскагаперсідскага войска [[Шапур II|Шапур]] уварваўся ў Рымскую Імперыюімперыю і захапіў у палон самога імператара Валерыяна, Адэнат, калі верыць адной з крыніц, шукаў сяброўства з [[Персы|персамі]]. Ён даслаў паважны, але не рабалепны ліст, які Шапуру, аднак, не спадабаўся: той загадаў знішчыць падарункі Адэната. Тады Луцый Адэнат са сваім невялічкім войскам (XII Імгненны легіён) нанес персам пекалькі параз і паскорыў іх адступленне за раку [[Еўфрат]]. Затым Адэнат разбіў самазванага імператара [[Квіет]]а, які быў пазней забіты ў Эмесе жыхарамі горада (у той жа час бацька і брат Квіета пацярпелі паразу на [[Балканы|Балканах]] ад войска, якое засталося верным законнаму імператару Галіену, і самі загінулі). Пры ўсім гэтым Адэнат рабіў выгляд, што з'яўляеццаз’яўляецца адданым абаронцам адзінства Рымскай імперыі, хаця дзейнічаў дзеля ўмацавання і незалежнасці той яе правінцыі, якой валодаў — Пальмірскага царства. ▼
Паходзіў з упывовага шляхецкага роду (магчыма, быў [[Рымскае грамадзянства|рымскім грамадзянінам]] у трэцім пакаленні), займаў бачнае становішча ў [[Пальміра|Пальміры]]. У час палітычнага крызісу [[Рымская імперыя|Рымскай імперыі]] (уварвання варварскіх плямён, [[Грамадзянская вайна ў Нігерыі|грамадзянскій войнаў]]
▲, [[Сепаратызм|сепаратызму]]) захаваў лаяльнасць афіцыйнаму імператару [[Галіен]]у. Ён імкнуўся зрабіць кар'еру і, хутчэй за ўсё, дабіўся [[Сенат, Старажытны Рым|сенатарскага звання]] і мог быць намеснікам адной з сірыйскіх правінцый. Калі кіраўнік пярсідскага войска [[Шапур II|Шапур]] уварваўся ў Рымскую Імперыю і захапіў у палон самога імператара Валерыяна, Адэнат, калі верыць адной з крыніц, шукаў сяброўства з [[Персы|персамі]]. Ён даслаў паважны, але не рабалепны ліст, які Шапуру, аднак, не спадабаўся: той загадаў знішчыць падарункі Адэната. Тады Луцый Адэнат са сваім невялічкім войскам (XII Імгненны легіён) нанес персам пекалькі параз і паскорыў іх адступленне за раку [[Еўфрат]]. Затым Адэнат разбіў самазванага імператара [[Квіет]]а, які быў пазней забіты ў Эмесе жыхарамі горада (у той жа час бацька і брат Квіета пацярпелі паразу на [[Балканы|Балканах]] ад войска, якое засталося верным законнаму імператару Галіену, і самі загінулі). Пры ўсім гэтым Адэнат рабіў выгляд, што з'яўляецца адданым абаронцам адзінства Рымскай імперыі, хаця дзейнічаў дзеля ўмацавання і незалежнасці той яе правінцыі, якой валодаў — Пальмірскага царства.
У 262 г.годзе Адэнат здзесніў буйны паход супраць персаў і дайшоў да самага [[Ктэсіфон]]а — сталіцы [[Міжрэчча]]. Гэты паход, які і наступны (у 266 ггодзе) быў не болей, чым буйнамаштабным набегам, але ён аднавіў ваенны прэстыж [[Старажытны Рым|Рыма]]. Былі таксама захоплены гарады [[Эдэса]], [[Нізібіс]], [[Кары, горад|Кары]], пад уладай Пальміры апынулася амаль усё Міжрэчча. Імператар Галіен дараваў Адэнату шэраг званняў, у тым ліку ганаровы тытул dux (ад якога пазней пайшло сярэдневечнае еўрапейскае «duke» — [[Герцагства Прусія|«герцаг»]]) і «Кіраўнік Усходу» (Corrector totius orientis), дзякуючы якому Адэнат, верагодна, атрымаў уладу над некаторымі ўсходнімі намеснікамі. Сам жа Адэнат па прыкладупрыкладзе пярсідскагаперсідскага цара Шапура стаў называць сябе «Царом цароў» (Шахіншах). НапряцягуНа 6-іпряцягу шасці гадоў ён паспяхова кантраляваў усходнія правінцыі імперыі, адказваў на выклікі законнаму імператару, абараняў мяжу з Персіяй. Крыніцы знаходзяць яго вельмі разважлівым і кампетэнтным кіраўніком.
Загінуў у 267 г.годзе разам са старэйшым сынам ад рукі стрыечнага брата Меонія (магчыма, са змовай была звязана і Зенобія, жонка Адэната, якая пасля ўзначаліла Пальмірскае царства). Па іншых звестак забойства не мела глыбокіх палітычных каранёў і адбылося на побытавай глебе — з-за спрэчкі аб тым, хто будзе лідэрамлідарам на паляванні альбо з-за абразы, якую атрымаў ад Адэната яго сваяк. Трон перайшоў да малодшага сына Валабата, за якога пачала кіраваць яго маці — Зенобія. Паколькі загінулы Герод быў сынам ад іншага, першага шлюбу, хадзілі слыхічуткі аб змове і дачыненні да яе царыцы Зенобіі.
{{зноскі}}
|
