Эрык Шапялявы: Розніца паміж версіямі

'''Эрык Шапялявы''' ({{lang-sv|Erik Eriksson, Erik XI, Erik läspe och halte}}; таксама Эрык Эрыксан) (1216-{{ДС|2|2|1250}})  — [[каралі шведскія|кароль Швецыі]] ў 1222-1250 1222—1250 гг.

У 1222 Эрык быў абраны каралём Швецыі. Праз некаторы час супраць яго выступіў [[Кнут II, кароль Швецыі|Кнут Хальмгерсан Доўгі]], які паходзіў з малодшай лініі роду Эрыка Святога. 28 лістапада 1229  г. ён разбіў войска Эрыка ў бітве пры Олюструме (верагодна, цяперашняя Остра ў Сёдэрманланд), і кароль быў вымушаны бегчы ў Данію. Эрык зноў вярнуў сабе карону толькі пасля смерці Кнута ў 1234  г. Аднак рэальная ўлада знаходзілася ў руках яго ярлаў, спачатку Ульфа Фасэ, затым [[Біргер Ярль|Біргера Магнусана]].

У 1237 рымскі папа [[Рыгор IX]] заклікаў Эрыка здзейсніць крыжовы паход супраць паганскага Тавастланда. Паход ўзначаліў швагер караля Біргер ярл, які, па паведамленні «Хронікі Эрыка», заснаваў там крэпасць Тавастгус. У 1240  г., паводле рускіх крыніц, шведы распачалі паход на Ладагу, але былі разбітыя новагародскім князем [[Аляксандр Неўскі|Аляксандрам]] у вусці [[рака Нява|Нявы]].