Позняя Антычнасць: Розніца паміж версіямі

[[Файл:Aya_sofya.jpg|250px|міні|Адно з самых вядомых збудаванняў позняй антычнасці — [[Сафійскі сабор, Канстанцінопаль|Сабор Святой Сафіі]] ў сённяшнім [[Горад Стамбул|Стамбуле]] (пабудаваны з [[532]] па [[Юстыніян I|Юстыніяна]]). [[Мінарэт]]ы былі дададзеныя толькі пасля [[Аблога Канстанцінопаля, 1453|заваявання Канстанцінопаля туркамі ў 1453 годзе]].]]

'''Позняя Антычнасць''' — [[Перыядызацыя гісторыі|перыядызацыя]], якую выкарыстоўваюць гісторыкі як мацерыковай частцы [[Еўропа|Еўропы]], так і [[Міжземнае мора|міжземнаморскага]] свету для апісання часу пераходу ад [[Антычнасць|антычнасці]] да [[Сярэдневякоўе|Сярэднявечча]]. Тэрмін упершыню з'явіўся на нямецкай мове ў 1853 годзе ў выглядзе выраза «эпоха позняй антычнасці» ({{Lang-de|spätantike Zeit}}) у актыве гісторыка культуры [[Якаб Буркгарт|Якаба Буркгарта]]. У канцы [[19 стагоддзе|XIX стагоддзя]] аўстрыйскі мастацтвазнавец [[Алаіз Рыгль]] прыняў сучасную форму «позняя антычнасць» ({{Lang-de|Spätantike}}), пасля чаго тэрмін набыў папулярнасць сярод нямецкамоўных гісторыкаў у пачатку [[20 стагоддзе|XX]] стагоддзя<ref>A. Giardana, "Esplosione di tardoantico, " ''Studi storici'' 40 (1999).</ref>, а таксама замацаваўся ў навуковым абароце дзякуючы сацыялагічным даследаванням [[Макс Вебер|Макса Вебера]]<ref>Max Weber, ''Soziologie — Weltgeschichtliche Analysen — Politik'', Stuttgart 1968, S. 58 (zuerst erschienen 1909); Jacob Burckhardt, ''Die Zeit Konstantins des Großen'', Leipzig 1853, S. 313. Vgl. Alexander Demandt, ''Die Spätantike''. 2. Aufl. München 2007, S. XVII und 587f.</ref>. У англійскую мову трапіў як літаральны пераклад з нямецкага збольшага дзякуючы працам брытанскага гісторыка [[Пітэр Браўн|Пітэра Браўна]], у прыватнасці яго выведцы «Свет позняй антычнасці» (1971).