Андрэй Аляксандравіч Міронаў: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі |
JerzyKundrat (размовы | уклад) дапаўненне |
||
Радок 1:
{{Кінематаграфіст
|імя = Андрэй Аляксандравіч Міронаў
|арыгінал імя =
|выява = Andrei Mironov1.jpg
|шырыня =
|апісанне выявы = Андрэй Аляксандравіч Міронаў, [[паштовая марка]] Расіі
|імя пры нараджэнні
|дата нараджэння
|месца нараджэння
|дата смерці =
|месца смерці = {{Месца смерці|Рыга|у Рызе}}, [[Латвійская Савецкая Сацыялістычная Рэспубліка|Латвійская ССР]], [[Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік|СССР]]
|прафесія = {{акцёр|Расіі|СССР|XX стагоддзя|агучвання ў СССР}}, {{спявак|Расіі|СССР|XX стагоддзя}}, {{тэлевядучы|СССР|XX стагоддзя}}
|грамадзянства
|гады актыўнасці = 1960—1987
|кірунак =
|кінастудыя =
|узнагароды
|imdb_id = 0592490
|сайт = [http://amironov.ru/ Афіцыйны сайт]
Радок 42:
У 1960 годзе Андрэй Міронаў здымаецца ў сваім першым [[фільм|фільме]] : «А калі гэта каханне?/'''''А если это любовь?'''''» Рэжысёра Юлія Якаўлевіча Райзмана.
== Творчасць ==
Працаваў у Тэатры сатыры. Камедыйны акцёр, іранічны, элегантны, адораны пластычна і музыкальна. У многіх (асабліва позніх) работах выявіўся драматычны талент Андрэя Міронава, яго здольнасць да глыбокага псіхалагічнага аналізу, вострай трактоўкі ролі: Жадаў («Даходнае месца» А. Астроўскага, 1967), Фігаро («Вар'яцкі дзень, або Жаніцьба Фігаро» П. Бамаршэ, 1969), Хлестакоў («Рэвізор» М. Гогаля, 1972), Чацкі («Гора ад розуму» паводле А. Грыбаедава, 1976), Лапахін («Вішнёвы сад» А. Лэхава, 1983). Паставіў: «Бывай, канферансье» Р. Горына (1984, роля Канферансье), «Цені» М. Салтыкова-Шчадрына (1987, роля Клаверава) і інш.
3 1961 здымаўся ў кіно: «Сцеражыся аўтамабіля» (1966), «[[Брыльянтавая рука]]» (1969), «Уласнасць рэспублікі» (1971), «Саламяны капялюшык» (1974), «12 крэслаў» (1976), «Мой сябар Іван Лапшын» (1982, вып. 1985), «Бландзінка за вуглом» (1984), «Перамога» (1985) і інш.
{{зноскі}}
| |||