Ікона: Розніца паміж версіямі

Вытокі ўшанавання абразоў можна вывесці з першабытнага фетышызму. Культ абразоў у хрысціянстве атрымаў шырокае распаўсюджанне з IV ст. У [[Праваслаўе|праваслаўі]] іконы з'яўляеццаз’яўляецца неабходным элементам рэлігійнага культу, што знайшло адлюстраванне ў [[Іканапіс|іканапісеіканапіс]]е.

Даследчыкі выказваюць думку, што самыя раннія абразы на тэрыторыі Беларусі (кан. Х ст.; [[Полацк]], [[Тураў]]), мабыць, [[Візантыя|візантыйскага]] паходжання ([[Еўфрасіння Полацкая]] атрымала абраз [[Багародзіца|Маці Божай]] ад імператара [[Мануіл Камнін|Мануіла Камніна]]). У ХІ-ХV ст. працягваўся візантыйска-балканскі ўплыў («Маці Божа Замілаванне» з-пад [[Брэст]]а, «Успенне» з [[Мінск]]а). З XVI ст. фарміруецца [[Беларускі іканапіс|беларуская іканапісная школа]], абразы ствараюцца ў Брэсце, [[Гродна]], [[Пінск]]у, [[Магілёў|Магілёве]], [[Віцебск]]у, Полацку, Мінску, [[Вільня|Вільні]] і інш. Абразы малявалі на дошках (часцей [[ліпа]]вых), па клеямелавым грунце [[яечная тэмпера|яечнай тэмперай]] з [[алейныя фарбы|алейнымі фарбамі]]. Яркасць, адметнасць беларускага іканапісу — алтарныя абразы, якія спалучаюць рысы готыкі, рэнесансу, барока, а таксама узорыстасць, багатая і разнастайная арнаментоўка, разны раслінны арнамент фону, мажорнасць агульнага эмацыянальнага раду. З XVII ст. пачалі маляваць на палатне. У эпоху барока абразы аздабляліся т.зв.так званымі «[[абкладАбклад іконы|абкладамі]]амі»  — накладнымі чаканенымі металічнымі рызамі. Уласна беларускі абраз знік пасля 1839 года, калі была ліквідавана [[Берасцейская унія|царкоўная унія]].