Галадаморы (Украіна): Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
(удзельнік выдалены)
(выдаленае кароткае апісанне змен)
(удзельнік выдалены)
(выдаленае кароткае апісанне змен)
Радок 16:
Нягледзячы на тое, што злачынныя дзеянні прадстаўнікоў сталінскай улады, якія прывялі да смерці людзей, кваліфікаваліся згодна з нормамі тагачаснага савецкага крымінальнага заканадаўства як [[забойства]]<ref>[http://lib.rus.ec/b/217200/read Уголовный кодекс РСФСР в редакции 1926 г]</ref>, прычыны гэтага масавага злачынства ніколі ў [[СССР]] не расследаваліся і ніхто з прадстаўнікоў улады, якія маюць дачыненне да злачынства, не панёс пакарання пры тым, што нават у вышэйшым кіраўніцтве СССР ведалі пра факты гібелі людзей ад голаду<ref>[http://www.goldentime.ru/nbk_08.htm «Государство против своего народа» Первая часть справочного издания «Черная книга коммунизма» Глава 8. Великий голод]</ref>.На працягу дзесяцігоддзяў масавае забойства людзей штучна выкліканым голадам не толькі наўмысна замоўчваліся савецкай уладай, але і наогул — забараняліся нават згадкі пра яго. Для параўнання, [[Голад у Паволжы 1921-1922]] гадах і голад падчас [[Блакада Ленінграда |блакады Ленінграда]] ў гады [[Другая сусветная вайна |Другой сусветнай вайны]] асвятляліся ў савецкіх сродках масавай інфармацыі і гістарычнай літаратуры. Бяздзейнасць савецкай пракуратуры і іншых органаў улады па факце злачынства ярка дэманструе сапраўдны стан рэалізацыі «савецкай законнасці» ў [[таталітарызм|таталітарнай]] савецкай дзяржаве.
 
Нягледзячы на ​​спробы савецкіх уладаў схаваць маштабы катастрофы, яна стала вядомая за мяжой дзякуючы публікацыям журналістаў [[Гарэт Джонс|Гарэта Джонса]] і [[Малколм Маггерідж|Малколма МаггериджаМаггеріджа]], фатаграфіях інжынера [[Аляксандр Вінербергер|Аляксандра Вінербергера]] і г.д. У адказ СССР разгарнуў контрпрапаганду, калі знакамітасці, такія, як Бернард Шоу, Эдуард Эрріо і шэраг іншых, ездзілі ў СССР, а потым рабілі заявы, што не бачылі голаду.
 
Падчас нямецкай акупацыі артыкула аб Галадаморы публікаваліся ў акупацыйнай прэсе. Скарыстаўшыся гэтай магчымасцю, аграном [[Сцяпан Сасновы]] апублікаваў 1942 г. падрабязнае статыстычнае даследаванне аб колькасці ахвяр Галадамору, заснаванае на дадзеных з савецкіх архіваў.