Леў Мікалаевіч Талстой: Розніца паміж версіямі

Л. Т.{{sfn|Собр. соч., 22 т.|1978—1985|loc=Том XX. Письмо С. А. Толстой 28 октября 1910 г.|с=316}}

}}

У ноч на {{OldStyleDate|10|лістапада|1910|28|кастрычніка}} года Л. М. Талстой, выконваючы сваё рашэнне пражыць апошнія гады адпаведна сваіх поглядах, таемна пакінуў назаўжды Ясную Паляну ў суправаджэнні толькі свайго лекара Д. П. Макавіцкага. Пры гэтым у Талстога не было нават вызначанага плана дзеянняў{{sfn|Шифман А. И.|1978|loc=Глава VIII|с=41}}. Сваё апошняе падарожжа ён пачаў на станцыі [[Горад Шчокіна|Шчокіна]]. У той жа дзень, перасеўшы на станцыі Гарбачова ў іншы цягнік, даехаў да горада Бялёва Тульскай губерні, пасля — гэтак жа, але ўжо на іншым цягніку да станцыі Казельск, наняў фурмана і накіраваўся ў Опціну Пустынь, а адтуль на наступны дзень — у {{нп3|Шамордзінскі манастыр|Шамордзінскі манастыр|ru|Шамординский монастырь}}, дзе сустрэўся са сваёй сястрой, Марыяй Мікалаеўнай Талстой. Пазней у Шамордзіна таемна прыехала дачка Талстога {{нп3|Аляксандра Львоўна Талстая|Аляксандра Львоўна|ru|Толстая, Александра Львовна}}{{sfn|Шифман А. И.|1978|loc=Глава VIII|с=41}}.

 

У гэты ж дзень у газетах была апублікавана рэзалюцыя Мікалая II на дакладзе [[Пётр Аркадзевіч Сталыпін|міністра ўнутраных спраў]] пра смерць Льва Мікалаевіча Талстога: «''Душэўна шкадую пра смерць вялікага пісьменніка, які ўвасобіў падчас росквіту свайго таленту ў творах сваіх вобразы аднаго са слаўных Часоў рускага жыцця. Гасподзь Бог няхай будзе яму міласэрны суддзя''»<ref>«Правительственный вестник», 1910, № 242, от 9 ноября</ref>{{sfn|Лифшиц Г. М.|1961|loc=Том 2|с=324}}.

 

10 ([[23 лістапада|23]]) лістапада [[1910]] года Л. М. Талстой быў пахаваны ў Яснай Паляне, на ўзроўку ў лесе, дзе ў дзяцінстве ён разам з братам шукаў «''зелёную палочку''», якая захоўвала «''сакрэт''», як зрабіць усіх людзей шчаслівымі. Калі труну з нябожчыкам апускалі ў магілу, усе прысутныя поўна глыбокай пашаны схілілі каленяў<ref name="Никелл" />.