55 446
правак
др (→Барацьба за сталец: clean up з дапамогай AWB) |
D.L.M.I. Bel (размовы | уклад) др (→Барацьба за сталец) |
||
У адрозненні ад сваіх папярэднікаў Уладзіслаў I не быў моцным і аўтарытарным кіраўніком і поўнасцю падпарадкаваўся дыктату магнатаў. Імкнучыся да мірных адносін з [[Свяшчэнная Рымская імперыя|Свяшчэннай Рымскай імперыяй]], Уладзіслаў Герман быў гатовы на адмову аб польскай самастойнасці, якая была з цяжкасцю здабыта яго папярэднікам: ён не прыняў каралеўскага тытулу і на працягу ўсяго часу свайго кіравання менаваўся князем Польшчы. У знешняй палітыцы Уладзіслава чакала нядоля: поўным крахам скончыліся походы ў [[Заходняе Памор’е]]. Адначасова ўзмацнілася тэндэнцыя да феадальнай раздробленасці: правінцыяльная шляхта выходзіць з-пад кантроля княжацкай улады, у войнах выкарыстоўваюцца толькі апалчэнне з памежных рэгіёнаў. Сам князь трапіў пад уплыў да аднаго з лідараў польскай знаці, ваеводы [[Сецех (ваявода)|Сецеха]].
Найбольш сепаратысцкія настроі з'явіліся ў [[Сілезія|Сілезіі]]. Ачольваў мясцовае дваранства старэйшы сын Уладзіслава [[Збігнеў, князь|Збігнеў]]. Абапіраючыся на ваенную дапамогу [[Чэхія|Чэхіі]], Збігнеў захапіў у [[1092]] годзе [[Вроцлаў|Вроцлаў]] і стварыў у Сілезіі паўнезалежнае княства. Ваявода Сецех, які прадстаўляў цэнтральную ўладу, змог у хуткім часе дамовіцца з
{{start box}}
|