Вадзім Фёдаравіч Шаршоў: Розніца паміж версіямі

== ''Біяграфія:'' ==

{{Асоба|імя=Шаршоў Вадзім Фёдаравіч|месца смерці=Мінск|Commons=|маці=Шаршова Зінаіда Парфір'еўна|бацька=Шаршоў Фёдар Пятровіч|дата смерці=12.09.2018|партрэт=|грамадзянства=Рэспубліка Беларусь|дата нараджэння=20.08.1942|род дзейнасці=журналіст, паэт, аўтар песень|апісанне=|подпіс=|шырыня=|Rodovid=|Творчыя псеўданімы:=Домиенко, Лысковец, Куплайс, О.Егорова}}

Шаршоў Вадзім Фёдаравіч нарадзіўся 20 жніўня 1942 года ў горадзе Кіеў. Бацька Вадзіма Шаршова – Шаршоў Фёдар Пятровіч (1919-1990), паходзіў з вёскі Сухі Фантан, што знаходзіцца ў Арменіі побач з Ерэванам (у вёсцы кампактна пражывала руская супольнасць малаканаў). Працаваў доктарам-стаматолагам (у свой час завяршыў Кіеўскі медыцынскі інстытут), пазней – хірургам-стаматолагам.

Маці – Шаршова Зінаіда Парфір'еўна (у дзявоцтве – Ягорава, 1924 - 2019), беларуска, паходзіла са Шклоўшчыны, была хатняй гаспадыняй.

Да 1959 годзе Вадзім Шаршоў разам з бацькамі і малодшымі сёстрамі - Жаннай (нар. 29.10.1945) і Таццянай (нар. 21.06.1952) - жылі ў Магілёве Падольскім Вінніцкай вобласці Украіны. Мінуць дзесяцігоддзі і тыя светлыя часіны ўкраінскага дзяцінства адгукнуцца ў Вадзіма шчымлівымі вершамі, поўнымі цеплыні песнямі і артыкуламі.

 

У 1959 годзе Вадзім завяршыў сярэднюю школу ў Магілёве Падольскім і сям'я пераехала ў беларускі Віцебск, у якім жылі сваякі.

З часам Вадзімаў бацька - Фёдар Пятровіч Шаршоў – стаў у Беларусі вядомым і паважаным хірургам-стаматолагам. Менавіта бацькоўскі аўтарытэт паўплываў на першы прафесійны выбар Вадзіма – у студзені 1960 года ён паступае ў Полацкую медыцынскую вучэльню на зубаўрачэбнае аддзяленне, якое і завяршае ў чэрвені 1963 года. У гэты ж час Вадзім стварае сям'ю, у 1962 годзе ў яго нараджаецца дачка Інга.

 

У кастрычніку 1963 года, пасля дзесяці месяцаў працы ў Віцебскай стаматалагічнай паліклініцы прызываецца на армейскую службу ў г.Брэст. Парадаксальна, але менавіта армейская служба паспрыяла раскрыццю творчага таленту Вадзіма. Да гэтага часу адносяцца першыя публікацыі вершаў ў перыядычным друку Беларусі. У 1965 годзе ў інтэрнацыянальным зборніку «Сердцем приказано» Вадзім Шаршоў прадстаўляе Беларусь з трыма вершамі: «Точка – тире...», «Цветы и автомат», «Тем, которые ждут».

Таму не дзіўна, што ў 1967 годзе, папрацаваўшы пасля арміі яшчэ паўтары гады ў стаматалогіі, Вадзім Шаршоў паступае на факультэт журналістыкі Беларускага Дзяржаўнага Універсітэта.

 

Вучоба на факультэце журналістыкі раскрыла новыя далягляды, прынесла новыя знаёмствы. Аднакурснікамі Вадзіма былі такія асобы, як:

будучы гросмайстар па шахматах, шматразовы пераможца ў міжнародных спаборніцтвах Віктар Купрэйчык;

журналіст, празаік і публіцыст Аляксандр Хазянін.

 

Пасля завяршэнння ўніверсітэта ў лістападзе 1972 года Вадзім Шаршоў паступае на працу старшым рэдактарам у Віцебскую тэлестудыю. А ў красавіку 1973 года пераязджае ў Латвію і да студзеня 1984 года працуе спецыяльным карэспандэнтам Рыжскай рэспубліканскай газеты «Советская молодёжь» (цяпер яе пераемніцай з'яўляецца газета «Сегодня»). Гэты час становіцца перыядам імклівага росту прафесійнага майстэрства Вадзіма Шаршова, завязвання сяброўства з цэлай пляядай журналістаў, а далейшае супрацоўніцтва з прыбалтыйскімі выданнямі працягнецца на дзесяцігоддзі.

Са студзеня 1984 года па ліпень 1985 года працуе старшым рэдактарам Беларускага тэлеграфнага агенцтва. Пасля – па верасень 1986 года – у Беларускім агенцтве тэлерэкламы.

Але, не парываючы з журналістыкай, і працягваючы пісаць, у сакавіку 1986 года Вадзім пад уплывам асабістых абставінаў зноў мяняе прафесію і становіцца механікам рэфрыжэратарнага цягніка вагоннага дэпо станцыі Маладзечна. Больш за тры гады адпаведнай працы (па верасень 1989 года) далі надзвычайны вопыт: Вадзім Шаршоў аб'ехаў амаль усе савецкія рэспублікі, пабачыўшы СССР ва ўсёй разнастайнасці.

 

Гэты ж час супадае з перыядам Перабудовы, пачатай апошнім Генеральным сакратаром КПСС Міхаілам Гарбачовым. Грамадству пачынае адкрывацца інфармацыя пра трагічныя старонкі савецкай гісторыі. У асобных выданнях пачынаюць з'яўляцца матэрыялы на тэму сталінскіх рэпрэсіяў. Сярод першых такіх матэрыялаў былі і артыкулы Вадзіма Шаршова.

 

У 1989 – 1995 гадах Вадзім Шаршоў працуе ў інфармацыйных агенцтвах у Рызе.

Пазней амаль дзесяцігоддзе (па жнівень 2004 года) працуе па кантрактах у розных сродках масавай інфармацыі краінаў Балтыі і Беларусі. У тым ліку:

карэспандэнтам часопісаў «Коммерсант Baltic» і «Балтийские берега», іншых бізнес-выданняў, уключна з «Белорусской деловой газетой».

 

З'яўляючыся папулярным журналістам і куратарам Міжнароднай Асацыяцыі пісьменнікаў і публіцыстаў (МАПП) па Літве, Вадзім па службовых справах сустракаецца з вядомымі палітыкамі. Архіў журналіста захоўвае ягоныя сумесныя фотаздымкі з тагачасным Прэзідэнтам Літвы Альгірдасам Бразаўскасам (2002 год), амбудсменам Украіны Нінай Карпачовай (2008 год).

 

Таксама, не забываючы пра свае карані па бацьку, піша артыкулы пра рускую супольнасць малаканаў у Арменіі. Аддаючы належнае беларускаму паходжанню мамы, супрацоўнічае з беларускай дыяспарай Латвіі, друкуючы ў сакавіку 2005 года ў папулярным рускамоўным выданні фактычна рэкламны артыкул «Родной язык… Родная белорусская школа».

 

<br>

У выніку ў латвійскіх часопісах і газетах выходзяць адзін за адным артыкулы: «Место смерти – Куропаты», «Боль людская — Куропаты...», «Эхо трагедии» і іншыя.

У гэты час Вадзім збірае таксама архіў іншых публікацыяў пра трагедыю Курапатаў, а таксама пра падобнае месца ва Ўкраіне – Быкоўню, дзе, між іншым, загінуў старэйшы брат знакамітага пісьменніка Янкі Брыля.

<br>

 

== ''Бібліяграфія:'' ==