Лявоніха на арбіце: Розніца паміж версіямі

'''Лявоніха на арбіце''' — п'есап’еса, напісаная [[Андрэй Ягоравіч Макаёнак|А. Макаёнкам]], пастаўленая на сцэне [[Нацыянальны акадэмічны тэатр імя Янкі Купалы|Купалаўскага тэатру]] ў [[1961]] годзе.

А. Макаёнак напісаў п'есуп’есу ў той перыяд, калі ў адносінах да вёскі пачала праводзіцца даволі негатыўная дзяржаўная палітыка. П'есаП’еса «Лявоніха на арбіце» поўнасцю адпавядала афіцыйнай ідэалогіі і была, так бы мовіць, на злобу дня<ref>Беларусы. Т. 13. Тэатральнае мастацтва / [[Р. Б. Смольскі]] і інш. — Мн., 2002.</ref>. Па сюжэце калгасніца-перадавічка Лушка змагаецца са сваім прасякнутым прыватнаўласніцкімі настроямі і памкненнямі гультаяватым мужам Лявонам і ўрэшце бярэ над ім верх<ref name="ГМ">[http://kimpress.by/index.phtml?page=2&DomainName=mast&id=606 Галіна Макарава]</ref>. Тым не менш на той час спектакль напаткаў значны поспех, што абумоўлівалася як моцнай драматургіяй, так і яркімі акцёрскімі працамі. Спектакль «Лявоніха на арбіце», грамадскі прагляд якога прыпаў на час палёту [[Юрый Аляксеевіч Гагарын|Юрыя Гагарына]] ў космас, захоўваўся ў рэпертуары каля 20 гадоў.

У п'есеп’есе раскрываюцца праблемы сельскай рэчаіснасці, пытанні калгаснага будаўніцтва, паказваюцца людзі з абывацельскай псіхалогіяй, асэнсоўваюцца жыццёвыя клопаты сельскіх працаўнікоў<ref>[http://makaenak-goub.iatp.by/HTMLs/talent.htm Талент чалавечнасці і дабрыні]</ref>.

Адна толькі бяда — чужыя людзі добра разумеюць Лявоніху, а вось родны муж ёй ледзь не вораг. Лявон — закаранелы ўласнік. Да калгаса яму няма ніякай справы. Спектакль пачынаўся начной сцэнай на лужку, дзе Лявон краў сена з калгаснай капы і кідаў яго на сваю посцілку. У той жа час вартаўнік Максім падкраўся з другога боку капы і лёг на посцілку. Лявон вярнуўся з вялікай ахапкай сена, накрыў ім старога і стаў цягнуць посцілку. Калі ж ён зразумеў падвох, то спалохаўшыся, так сігануў адтуль, што вартаўнік не паспеў пазнаць злодзея. 3 гэтай посцілкай як з галоўным доказам Максім стаў хадзіць па хатах і пытацца чыя яна. Дайшла чарга і да Чмыха. Лявон горача адмаўляўся і раптам знянацку пачынаў падміргваць абодвума вачыма (першы выканаўца ролі, [[Барыс Віктаравіч Платонаў|Барыс Платонаў]], выдатна імітаваў [[нервовы цік]], які з'явіўсяз’явіўся ў яго героя пасля няўдалага крадзяжу сена).

}}</ref> годзе рэжысёрам [[Пётр Савельевіч Васілеўскі|Пятром Васілеўскім]] паводле п'есып’есы «Лявоніха на арбіце». Сцэнарый быў напісаны А. Макаёнкам<ref>[http://nn.by/?c=ar&i=2091 Першы каляровы шырокаэкранны беларускі фільм]</ref>.

[[Катэгорыя:З’явіліся ўТворы 1961 годзегода]]