Касцёл Найсвяцейшай Тройцы (Івянец): Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі
дрНяма тлумачэння праўкі
Радок 38:
 
== Гісторыя ==
Мураваны парафiяльны (фарны) касцёл пабудаваны з фундацыi Яна Давойны i падцверджаньняпадцверджання [[Жыгімонт Ваза|Жыгiмонта III Вазы]] уў 1606 годзе.
 
Інвентар ад 1740 года паведамляе (А. Ярашэвiч «Iвянецкiя касцёлы»), што разьбяны палiхромны алтар з пазалотай, абразамi Тройцы, Мацi Божай, апостала Пятра i скульптурамi св. Станiслава, св. Казiмiра, св. Пятра i св. Роха быў выкананы коштам Пратасовiча i кансекраваны ў 1736 годзе.
[[Файл:Івянец. Царква Св. Ефрасінні.jpg|міні|злева|[[Царква Святой Ефрасінні (Івянец)|Царква Святой Ефрасінні]], якая зараз знаходзіцца на мейсцымесцы касцёла]]
Захавалiся таксама два больш раннiя разьбяныя алтары з калонамi ў пазалочаныя i пасярэбраныя кветкi. У адным з iх знаходзiўся абраз Панны марыiМарыi. Яшчэ два алтары былi прысвечаны Мiхалу Арханёлу i Антонiю падуанскамуПадуанскаму. Асобны алтар з фiгурай Мацi Божай у атачэннi шасцi анёлаў, фундаваны Антонам Арэшкам, стаяў у мураванай каплiцы-ратондзе.
 
З 1662 годзе пры касцёле iснавала Ружанцовае брацтва са сваiм брацкiм алтаром. Праз некаторы час касцёл пацярпеў ад пажару i зноў быў рэстаўраваны ўжо сынам берасцейскага ваяводы (генералам артылерыi Вялiкага Княства Лiтоўскага) Антонам Салагубам, яго жонкай Барбарай (з Радзiвiлаў). Хутчэй за ўсё, менавiта ў гэты час касцёл набыў барокавы дзьвухвежавыдзвюхвежавы фасад «добрай работы», падобны на фасад iвянецкага францiшканскага касцёла (пабудаванага непадалёк пасля 1740 года).
 
У адной з вежаў жонка генерала Брыгiта Салагубава паставiла вялiкi гадзiннiк з меладычным боем праз чвэрць гадзiны. Касцёл i закрыстыi былi накрыты дахоўкай, вежы i гзымсы на фасадзе — бляхай, у дзесяць вокан усталявалi налiбоцкае шкло.
 
ІнвэнтарІнвентар ад 1767 года паведамляў, што на хорах касцёла, таксама дэкараваных ляпнiнай з гербамi фундатараў, стаяў вялiкi арган, якi абыйшоўся Брыгiце Салагубавай у 350 талераў. На хорах знаходзiлiся таксама два катлы-барабаны i трубы, якiмi карысталiся пры розных урачыстасцях (пра iх патурбаваўся Канстанцiн Рдултоўскi).
 
У закрыстыi захоўваўся архiў Салагубаў, але з-за вiльгацi быў перанесены ў кляштар. Вялiкi касцёльны цвiнтар быў абнесены мураванаю сцяною з вялiкай брамай з боку мястэчка. Адзначым, што ў той час далёка не кожны парафiяльны касцёл меў такую агароджу.
Радок 54:
У 1880—1885 гадах былы фарны касцёл стаў Царквой святой Тройцы, але праз тры гады (1888 год) згарэў дашчэнту. Сцены былой бажнiцы прастаялi да пачатку [[XX стагоддзе|XX стагоддзя]], i выявы аднаго з нешматлiкiх твораў беларускай готыкi захавалiся на нешматлiкiх фота таго перыяду.
 
Пазней парэшткi былi разабраны на будматэрыялы, каб збудаваць на гэтым месцы драўляную царкву-мураўёўку, якая ў чавецкісавецкі час была зруйнавана.
 
У 1998 годзе на гэтым месцы паўстала [[Царква Святой Ефрасінні (Івянец)|царква ў гонар св. Ефрасіннi Полацкай]] ў рэтраспектыўна-рускiм стылi<ref>[http://history-belarus.by/pages/arch_mensk/mensk_ivenec.php Фарны касьцел св. Тройцы]</ref>.