Адыгейская мова: Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Copyrhea (размовы | уклад)
дрНяма тлумачэння праўкі
Copyrhea (размовы | уклад)
дрНяма тлумачэння праўкі
Радок 21:
|ISO3 =ady
}}
'''Адыгейская мова''' (ніжнечаркеская, заходнеадыгская, кяхская) — мова адыгейцаў, уваходзіць у абхаза-адыгскую (заходне-каўказскую) сям'ю моў. У [[Расія|РФ]] распаўсюджаная ў [[Адыгея|Адыгеі]] і ў Лазарэўскім ([[Горад Сочы|Сочы]]) і [[Туапсінскі раён|Туапсінскім]] раёнах [[Краснадарскі край|Краснадарскага краю]]; акрамя таго, значная частка носьбітаў пражывае ў Турцыі і краінах Блізкага Усходу. Колькасць носбітаўносьбітаў адыгейскай мовы ў Расіі - 117.489 чалавек (2010)<ref>[http://www.gks.ru/free_doc/new_site/population/demo/per-itog/tab6.xls Інфармацыйныя матэрыялы пра канчатковыя вынікі Ўсерасійскага перапісу насельніцтва 2010 года]</ref>.
 
Мае 4 дыялекты: абадзэхскі (на тэрыторыі Расіі ў цяперашні час практычна вымер, але працягвае выкарыстоўвацца ў адыгейскай дыяспары), бжэдугскі, цеміргоеўскі, шапсугскі. Літаратурная адыгейская мова склалася і развіваецца на аснове цеміргоеўскага дыялекту.