|
=== Жыццё пасля ранення ===
Ён напачатку не ведаў, куды ехаць і як жыць далей. Цягніком ён дабіраецца да [[Баку]], адтуль на параходзе да [[Гур'еўАтырау|Гур'еГур’ева]]ва і [[Бугуруслан]]а. Там працаваў эвакуіраваны з Малдавіі педінстытут, выходзіла мясцовая газета «Бугурусланская правда». У хуткім часе мы бачым Мележа студэнтам-завочнікам і адначасова выкладчыкам ваеннай падрыхтоўкі гэтага інстытута. Час быў ваенны, цяжкі, і трэба было неяк жыць. Тым болей, што пісьменнік стаў чалавекам сямейным. Знясілены, але магутны арганізм, душа і характар маладога чалавека прагнуць ведаў, і шчасце, нарэшце, усміхаецца яму: у 1943-м Івана пераводзяць у [[Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт]], які грунтаваўся тады на падмаскоўнай станцыі Сходня. Працу тым жа выкладчыкам ваеннай падрыхтоўкі ён спалучае з вучобай на завочным аддзяленні [[Філалагічны факультэт БДУ|філалагічнага факультэта БДУ]], пасля перакладаецца на стацыянар і ўжо ў вызваленым Мінску атрымлівае дыплом аб вышэйшай адукацыі. Прага ведаў, аднак, не змяншаецца: Мележ Іван Паўлавіч паступае ў [[Аспірантура|аспірантуру]], працаваў над дысертацыяй па творчасці [[Кузьма Чорны|Кузьмы Чорнага]], выкладаў родную беларускую літаратуру там жа, у родным універсітэце. Тады і зрабіў ён першую сур'ёзнуюсур’ёзную заяўку ў мастацкай прозе-сваімі апавяданнямі і аповесцямі, эсэ і нарысамі.
Працаваў у рэдакцыі [[Полымя (часопіс)|часопіса «Полымя»]], у апараце ЦК КПБ. Член [[Саюз пісьменнікаў СССР|Саюза пісьменнікаў СССР]] з 1945, у 1966 годзе робіцца сакратаром Саюза пісьменнікаў БССР, а ў 1971-19741971—1974 гадах працуе намеснікам старшыні праўлення гэтай арганізацыі.
Выбіраўся дэпутатам [[ВС БССР]] (1967—1976). Іван Мележ быў старшынём праўлення Беларускага аддзялення таварыства «СССР — Францыя», старшынёй Беларускага камітэта абароны Міру, членам Сусветнага Савета Міру.
[[Файл:Могила писателя Ивана Мележа.JPG|міні|Магіла Івана Мележа на [[Усходнія могілкі|Усходніх могілмогілках]]ках]]
Памёр 9 жніўня 1976 г., пахаваны на Усходніх могілках у Мінску.
== Творчасць ==
|
