Уладзімір Іванавіч Адамушка: Розніца паміж версіямі

▲Нарадзіўся ў сям’і сельскага настаўніка. Бацькі шмат чаго зрабілі для будучыні сына: маці Зінаіда Уладзіміраўна і бацька Іван Міхайлавіч, дарэчы, настаўнік беларускай мовы і літаратуры. Ды і Цырынская сярэдняя школа заклала добры фундамент ведаў. Таму, атрымаўшы [[Атэстат|атэстат]], хлопец смела рушыў у [[Маскоўскі дзяржаўны ўніверсітэт імя М. В. Ламаносава|Маскоўскі дзяржаўны ўніверсітэт]]<ref>Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь</ref> на гістарычны факультэт. І тут лёс паслаў яму сур’ёзнае выпрабаванне: паступіць не атрымалася. Уладзімір Іванавіч вярнуўся на малую радзіму і ўладкаваўся ў паляводчую брыгаду. Але ў хуткім часе прафесійны шлях прывёў яго ў [[Беражна|Беражна]] ў школу працаваць настаўнікам шырокага профілю: выкладаў фізічнае выхаванне, працоўнае навучанне і шэраг іншых прадметаў, пакуль не стаў студэнтам [[Філалагічны факультэт БДУ|філалагічнага факультэта]]<ref>http://philology.bsu.by/by/</ref> [[Беларускі дзяржаўны ўніверсітэт|Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта]]<ref>https://bsu.by/</ref>. Вучоба заўжды была ў прыярытэце юнака, але і на актыўнае грамадскае жыццё хапала часу. Уладзімір Іванавіч выконваў абавязкі старасты курса, удзельнічаў у жыцці [[Камсамол|камсамола]] і ў дзейнасці студатрадаў. А пасля атрымання дыплома(1973) паспеў яшчэ і паслужыць у [[Ракетных войсках стратэгічнага прызначэння Узброеных сіл СССР]]<ref>https://diatlovonews.by/2015/05/55-gadou-raketnyim-voyskam-strate-gichnag/</ref> (з 1973 па 1975).

▲Пасля дэмабілізацыі не прайшло і двух тыдняў, як дыпламаванаму спецыялісту прапанавалі месца настаўніка ў [[Карэліцкі раён|Карэліцкім раёне]]. Але адначасова маладога чалавека запрасілі працаваць рэферэнтам у Бюро міжнароднага турызму «Спадарожнік», а затым і адказным сакратаром Камітэта моладзевых арганізацый БССР. 13 год аддаў Уладзімір Іванавіч гэтай цікавай і важнай справе, дзе было месца арганізацыі міжнародных мерапрыемстваў, сустрэчам з замежнымі дэлегацыямі, падарожжам і незабыўным знаёмствам з выбітнымі асобамі – са старшынёй Дзяржаўнага савета ГДР [[Эган Крэнц|Эганам Крэнцам]], цяперашнім кіраўніком Федэральнага архіўнага агенцтва Расіі Андрэем Артызавым і шматлікімі беларускімі і замежнымі навукоўцамі. З падзей асабліва запомніліся сумесныя лагеры дружбы з французамі, балгарамі і фінамі, XII Сусветны фестываль моладзі і студэнтаў у [[Масква|Маскве]] ў 1985 годзе. У [[1988]] г. абараніў кандыдацкую дысертацыю «Вклад молодежи Белорусской ССР в борьбу за мир и дружбу между народами (1976—1985 гг.)» (навуковы кіраўнік — [[Давыд Барысавіч Мельцэр]]).

▲Настаў перыяд кардынальных зменаў у грамадстве: распаўся Савецкі Саюз. Але Уладзімір Іванавіч у няпросты час перабудовы цвёрда і ўпэўнена ішоў шляхам навукоўцы. З 1991 года ён паступіў на працу ў [[Архівы і справаводства|Дзяржаўны камітэт па архівах і справаводстве Беларусі]], дзе з 1995 года па 2001 займаў пасаду намесніка старшыні Дзяржаўнага камітэта па архівах і справаводству Рэспублікі Беларусь. Менавіта ў гэты прамежак часу выйшлі яго асабістыя і ў сааўтарстве з іншымі навукоўцамі кнігі «Помилуйте… Документы по репрессиям 1939-1941 гг. в Вилейской области» і «Палітычныя рэпрэсіі 20-50 гадоў на Беларусі», зборы дакументаў і матэрыялаў «Белорусские остарбайтеры» і «Нацистское золото» из Беларуси».

▲Пачынаючы з 2002 года, Уладзімір Адамушка працаваў у Міністэрстве юстыцыі Беларусі. У ліпені [[2002]]—[[2006]] гг. старшыня Камітэта па архівах і справаводству [[Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь]]. З [[2002]] г. — намеснік старшыні Геральдычнага савета пры Прэзідэнце Рэспублікі Беларусь. З кастрычніка [[2006]] да снежня 2016 — дырэктар Дэпартамента па архівах і справаводству [[Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь|Міністэрства юстыцыі Рэспублікі Беларусь]]<ref>https://minjust.gov.by/be/</ref>. Пасада дырэктара Дэпартамента давала выдатныя магчымасці для цікавых навуковых даследаванняў. Гэтаму спрыяла і назначэнне намеснікам старшыні Геральдычнага савета пры Прэзідэнце Беларусі. Гады выдаліся плённымі, і свет пабачылі наступныя выданні: «Гербы и флаги », «Геральдычны вянок Віцебшчыны», «Лагерь смерти Тростенец», «Освобожденная Беларусь», «Хатынь. Трагедия и память», «Ты з Заходняй, Я з Усходняй нашай Беларусі…», «Чернобыльская катастрофа 1986—1991» і іншыя.

▲* Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі Рэспублікі Беларусь 2002 г. у галіне навукі.

▲* {{кніга|загаловак=Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.18 Кн.1: Дадатак: Шчытнікі — ЯЯ|адказны=Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш|месца=Мн.|выдавецтва=БелЭн|год=2004|том=18|старонкі=330|старонак=472|isbn=985-11-0295-4 (Т. 18 Кн. 1)|тыраж=10&nbsp;000}}