Зоська Верас: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
JerzyKundrat (размовы | уклад) →Біяграфія: разлучніку нікак обойтісь без отчества |
JerzyKundrat (размовы | уклад) |
||
Радок 54:
У канцы 1918 г. З. Верас пакідае Мінск з прычыны хваробы маці і вяртаецца ў дзедаў маёнтак — Альхоўнікі<ref name="ФФ"/>. У 1919 г. у Зоські Верас нарадзіўся сын Антон, яго бацька [[Фабіян Гіляравіч Шантыр|Фабіян Шантыр]] быў расстраляны ў 1920 г<ref name="ГВ"/>. Жывучы ў Альхоўніках, Людвіка Антонаўна пісала вершы, прысвечаныя найчасцей малому сыночку. У 1922 г. Людвікін дзед памёр, і маёнтак давялося прадаць<ref name="СГП"/>.
У 1923 годзе ў лясным масіве на Панарскіх узгорках пад Вільняй разам з
У 1924—1929 гг. працавала адміністратарам рэдакцыі газет [[Беларуская сялянска-работніцкая грамада|Беларускай сялянска-
У 1946 годзе Антона Шантыра арыштавалі і асудзілі. Ні маці, ні сястра не ведалі, дзе знаходзіцца Антон і што з ім<ref>[http://ipcentr.org/news/bol_vospominanij/2009-09-15-467 Боль воспоминаний] {{ref-ru}}</ref>. Пасля таго, як у 1944 г. была закрыта [[Віленская беларуская гімназія]], у 1945 г. ліквідаваны [[Беларускі музей імя І. Луцкевіча]], а ў 1948 г. раптоўна памёр муж, у жыцці пісьменніцы наступіў цяжкі перыяд, які пазней яна звала «''летаргічным сном''».
|