Зоська Верас: Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
→‎Біяграфія: разлучніку нікак обойтісь без отчества
Радок 54:
У канцы 1918 г. З. Верас пакідае Мінск з прычыны хваробы маці і вяртаецца ў дзедаў маёнтак — Альхоўнікі<ref name="ФФ"/>. У 1919 г. у Зоські Верас нарадзіўся сын Антон, яго бацька [[Фабіян Гіляравіч Шантыр|Фабіян Шантыр]] быў расстраляны ў 1920 г<ref name="ГВ"/>. Жывучы ў Альхоўніках, Людвіка Антонаўна пісала вершы, прысвечаныя найчасцей малому сыночку. У 1922 г. Людвікін дзед памёр, і маёнтак давялося прадаць<ref name="СГП"/>.
 
У 1923 годзе ў лясным масіве на Панарскіх узгорках пад Вільняй разам з А.[[Антон Іванавіч Войцік|Антонам Войцікам]] пабудавалі прасторную хатку з галінак дрэў, абмазаных глінай так, як гэта рабілася ва Украіне<ref name="СГП"/> У 1926 г. Зоська Верас выйшла замуж за [[Антон Іванавіч Войцік|Антона Войціка]], маладыя павянчаліся ў Віленскім [[Касцёл Святога Мікалая (Вільнюс)|Касцёле Святога Мікалая]]<ref>[http://www.poiskturov.by/cgi-bin/newspaper.cgi?t=text&date=20050203&id=389&f=a Обретение Вильни] {{ref-ru}}</ref>. У гэтым шлюбе 1 ліпеня 1927<ref>[http://nn.by/?c=ar&i=10801 Памерла Галіна Войцік]</ref> нарадзілася дачка [[Галіна Антонаўна Войцік|Галіна]], пау мужузамужжы Луцкевіч.
 
У 1924—1929 гг. працавала адміністратарам рэдакцыі газет [[Беларуская сялянска-работніцкая грамада|Беларускай сялянска-рабочайработніцкай грамады]], у 1927—1931 гг. — рэдактар дзіцячага часопіса [[Заранка (1927)|«Заранка»]], пісала для яго апавяданні, а ў 1934—1935 гг. — дзіцячага часопіса [[Пралескі (1934)|«Пралескі»]], у 1928—1939 гг. — старшыня Беларускага кааператыўнага таварыства «Пчала», адначасова (1934—1938) — рэдактар пчалярскага часопіса «[[Беларуская борць (1934)|Беларуская борць]]» (Вільня).
 
У 1946 годзе Антона Шантыра арыштавалі і асудзілі. Ні маці, ні сястра не ведалі, дзе знаходзіцца Антон і што з ім<ref>[http://ipcentr.org/news/bol_vospominanij/2009-09-15-467 Боль воспоминаний] {{ref-ru}}</ref>. Пасля таго, як у 1944 г. была закрыта [[Віленская беларуская гімназія]], у 1945 г. ліквідаваны [[Беларускі музей імя І. Луцкевіча]], а ў 1948 г. раптоўна памёр муж, у жыцці пісьменніцы наступіў цяжкі перыяд, які пазней яна звала «''летаргічным сном''».