Ігнацій (Жалязоўскі): Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
епіскап — не частка імя, а пра займаную пасаду сказана далей у прэамбуле
вікіфікацыя
Радок 39:
}}
{{цёзкі2|Жалязоўскі}}
'''Ігнацій''' (усвецкае свецеімя: '''Якаў Лявонцьевіч Жалязоўскі'''; {{ДН|20|1|1802|1|2}}, [[Вялікія Сяхновічы]], [[Кобрынскі павет (Расійская імперыя)|Кобрынскі павет]], [[Гродзенская губерня]] — {{ДС|1|4|1872|13}}, [[Гродна]], [[Расійская імперыя]]) — беларускі [[уніяцтва|ўніяцкі]], потым [[праваслаўе|праваслаўны]] царкоўны дзеяч, [[епіскап]] [[Брэсцкая і Кобрынская епархія|Брэсцкі]] (1848—1870)<ref>[http://unicat.nlb.by/opac/pls/dict.prn_ref?tu=r&tq=v0&name_view=va_aall&a001=BY-NLB-ar5188820&strq=l_siz=20 Ігнацій (Жалязоўскі, Якаў Лявонцьевіч ; епіскап Брэсцкі ; 1802—1872)] // Зборны электронны каталог бібліятэк Беларусі. {{ref-be}}</ref>. Кандыдат багаслоўя (1829).
 
== Біяграфія ==
Нарадзіўся ў сям’і ўніяцкага святара. Пачатковую адукацыю атрымаў у Брэсцкім дваранскім вучылішчы (1812—1821). 26 кастрычніка 1824 года ў [[Імянін (Драгічынскі раён)|Тараканьскім]] [[базыльянеОрдэн Базыльян|базыльянскім]] кляштары быў пастрыжаны ў манаства з прыняццем імя Ігнацій. 27 мая 1826 года быў пасвечаны ў [[дыякан]]а, праз тры дні — у [[іерэй|іерэя]]. Працягнуў навучанне ў Галоўнай семінарыі пры [[ВіленскіВільнюскі ўніверсітэт|Віленскім універсітэце]], якую скончыў у ступені кандыдата багаслоўя.
 
Па сканчэнні семінарыі ў 1829 годзе быў прызначаны выкладчыкам у вучылішча пры [[Свята-Елісееўскі Лаўрышаўскі мужчынскі манастыр|Лаўрышаўскім манастыры]], з 1830 да 1833 года працаваў настаўнікам у Кобрынскім павятовым духоўным вучылішчы, да 1836 года займаў пасаду наглядчыка [[Супрасль]]скага духоўнага вучылішча<ref>[https://ru.wikisource.org/wiki/РБС/ВТ/Игнатий_(Железовский) Игнатий (Железовский)] // Русский биографический словарь : в 25 томах; т. 8 (1897): Ибак — Ключарев. — СПб. — М., 1896—1918.</ref>.
 
У 1836—1839 гадах быў інспектарам [[Літоўская духоўная семінарыя|Літоўскай духоўнай семінарыі]]. Тады ж ён пазнаёміўся з [[Іосіф (Сямашка)|Іосіфам Сямашкам]] і стаў яго прыхільнікам<ref name = "benziaruk"/>. У часчасе [[Полацкі царкоўны сабор|Полацкага царкоўнага сабора]] 1839 года падпісаў сярод іншых святароў «Саборны акт аб уз’яднанні» уніяцкай царквы з праваслаўнай і неўзабаве быў узведзены ў сан [[архімандрыт]]а.
 
З 1839 да 1848 года Ігнацій з’яўляўся настаяцелем [[Барысаглебскі Каложскі манастыр (Гродна)|Барысаглебскага манастыра]] ў [[Гродна|Гродне]], клапаціўся аб захаванні [[Барысаглебская царква (Гродна)|Каложскай царквы]]. Пасля абвалу часткі будынка ў [[Нёман]] арганізаваў збор сродкаў на аднаўленне храма, хадайнічаў перад уладамі аб адсяленні манахаў<ref name = "pravaslaunaja encyklapedyja"/>.
 
20 мая 1848 года [[архіепіскап]] [[Віленская і Літоўская епархія|Літоўскі і Віленскі]] [[Іосіф (Сямашка)|Іосіф]] пасвяціў Ігнація Жалязоўскага ў сан епіскапа Брэсцкага. Адначасова ён быў прызначаны другім вікарыем Літоўскай епархіі. Жыў у [[Жыровіцкі манастыр|Жыровіцкім манастыры]], з 1852 года — у сваёй гродзенскай рэзідэнцыі.
 
На пасадзе епіскапа Ігнацій шмат увагі надаваў будаўніцтву і рэканструкцыі храмаў, асабіста агледзеў усе цэрквы епархіі. Уласнаручна асвяціў 16 цэркваў, у тым ліку кафедральны [[Свята-Сімяонаўскі сабор (Брэст)|Свята-Сімяонаўскі сабор]]. Пасля задушэння [[Паўстанне 1863—1864 гадоў|паўстання 1863—1864 гадоў]] падтрымліваў закрыццё касцёлаў і ператварэнне іх у цэрквы. Распарадзіўся прыбраць з храмаў абразы [[Іасафат Кунцэвіч|Іасафата Кунцэвіча]], спаліць уніяцкія кнігі і малітоўнікі, праводзіць богаслужэнні выключна на рускай мове<ref name = "pravaslaunaja encyklapedyja">{{cite web|url = http://www.pravenc.ru/text/293457.html |title = Епіскап Ігнацій |author = Міхаіл Наско, Н. І. Дораш. |date = 15.05.2014 |publisher = [[Праваслаўная энцыклапедыя]], Т. 21 |language = ru |accessdate = 05.01.2020}}</ref>.
 
21 чэрвеня 1870 года з-за хваробы пакінуў епіскапскую кафедру, апошнія гады жыў у [[Барысаглебскі Каложскі манастыр (Гродна)|Барысаглебскім манастыры]], займаўся [[мецэнат|мецэнацтвам]], збіраў бібліятэку. Памёр у Гродне 1 красавіка 1872 года і быў пахаваны ў [[Свята-Марфінская царква (Гродна)|могілкавай царкве]]. На пахаванні Ігнація прысутнічалі архіепіскап [[Мінская епархія|Мінскі і Бабруйскі]] [[Міхаіл (Галубовіч)|Міхаіл]] і епіскап брэсцкі Яўген.
 
== Памяць ==
* З 1875 года ў Віленскім духоўным вучылішчы была ўстаноўлена імянная стыпендыя епіскапа Ігнація для дзяцей-сірот, якія паказвалі выдатныя здольнасці ў авалоданні навукамі. Фундатарамі стыпендыі сталі [[протаіерэй]] Антоній Катовіч, святары Іаан[[Іаакім (Лявіцкі)|Іван Лявіцкі]], Васіль Макавецкі і іншыя.
* Падчас святкавання пяцідзесяцігоддзя Полацкага царкоўнага сабора ў 1889 годзе ладзіліся ўрачыстасці ў гонар епіскапа Ігнація<ref name = "zhalyazouski">{{cite web|url = http://kb.brl.by/index.php/heritage/item/1172-20-studzenya-2017-g-215-gadou-z-dnya-naradzhennya-ignatsiya-zhalyazouskaga-svets-yakau-lyavontsevich-1802-1872-religijnaga-pravaslaunaga-dzeyacha-episkapa-brestskaga/1172-20-studzenya-2017-g-215-gadou-z-dnya-naradzhennya-ignatsiya-zhalyazouskaga-svets-yakau-lyavontsevich-1802-1872-religijnaga-pravaslaunaga-dzeyacha-episkapa-brestskaga |title = 20 студзеня 2017 г. — 215 гадоў з дня нараджэння Ігнація Жалязоўскага (свец. Якаў Лявонцьевіч; 1802–1872), рэлігійнага праваслаўнага дзеяча, епіскапа Брэсцкага|first = |last = |author = Курачук С. Д. |authorlink = |coauthors = |date = 27.2.2017|month = |year = |work = |publisher = [[Брэсцкая абласная бібліятэка імя М. Горкага]] |location = |page = |pages = |at = |language = be |trans_title = |format = |doi = |archiveurl = |archivedate = |accessdate = 5.1.2019|quote = |ref = |separator = |postscript = }}</ref>.
* Сакратар епіскапа Аляксандр Катлінскі пакінуў апісанне знешнасці Ігнація: {{цытата|Наружнасць прэасвяшчэннага Ігнація рабіла яго выгляд надзвычай прадстаўнічым. Пры стройнай фігуры росту ён быў сярэдняга. Правільныя рысы твару, высокае адкрытае чало, лагодная выразнасць вачэй рабілі яго вельмі сімпатычным. Бадзёрасць і свежаць сіл не пакідалі яго да самай хваробы, сівізна ў валасах і шырокай барадзе цудоўна спалучаліся з румянцам чыстага твару… Асаблівасць і быццам нейкую тыповасць давала яму хада. Яна была ў яго заўсёды паспешлівая, жывая і нават вёрткая<ref name = "benziaruk"> ''А. Бензярук''. [http://www.elib.grsu.by/katalog/281602pdf.pdf?d=true Епіскап Брэсцкі Ігнацій Жалязоўскі] // Хрысціянства ў гістарычным лёсе беларускага народа. ― Гродна, 2009. — Ч. 1. ― С. 329―333.</ref>|}}