Скончыў 4-класнае гарадское вучылішча ў Мінску (1894). Працаваў ва ўпраўленні [[Лібава-Роменская чыгунка|Лібава-Роменскай чыгункі]]. Жыў у Мінску. 3 1932 угода ў [[Масква|Маскве]], на Урале, з 1945 угода ў [[Курск]]у<ref>''Сцяпан Александровіч.'' Паўловіч Альберт Францавіч // {{Крыніцы/ЭГБ|5}} — С. 439.</ref>.
Літаратурную дзейнасць пачаў у канцы ХІХ ст.стагоддзя, у беларускім друку выступіў у 1907 годзе (газета [[Наша ніва (1906)|«Наша ніва»]]). Друкаваўся ў альманаху «[[Маладая Беларусь (альманах)|Маладая Беларусь]]», часопісе [[Лучынка (1914)|«Лучынка»]] і інш. Выдаў зборнік вершаў «Снапок» (1910), драму «Васількі» (1919). У лірычных вершах гучалі патрыятычныя матывы. Творчасць А. Паўловіча цесна звязана з фальклорам. Найбольш вядомымі і папулярнымі былі яго вершаваныя гумарыстычныя апавяданні, жартоўныя сцэнкі, пераказы беларускіх народных анекдотаў («Пан і акуляры», «Ракі», «Шчодрая ахвяра», «Маладая гаспадынька» і інш.). Аўтар артыкулаў «Забытае» (да гісторыі тэксту «[[Гутарка Данілы са Сцяпанам|Гутаркі ДаніаыДанілы са Сцяпанам]]», 1925), «Сялянка» [[Вінцэнт Дунін-Марцінкевіч|В. Дуніна-Марцінкевіча]] на мінскай сцэне"» (1929). На беларускую мову перакладаў творы [[А. ПушкінаПушкін]]а, [[Т. Шаўчэнка|Т. Шаўчэнкі]], [[М. Канапніцкая|М. Канапніцкай]], [[У. Сыракомля|У. Сыракомлі]]<ref>{{Крыніцы/БелЭн|12к|Паўловіч Альберт Францавіч|С. Х. Александровіч|207}}</ref>. Займаўся жывапісам, вышываў дываны.
