Валянціна Браніславаўна Караткевіч: Розніца паміж версіямі

Пасля знаёмства з Уладзімірам Караткевічам Валянціна вырашыла перабрацца ў [[Мінск]]. Спярша паспрабавала ўладкавацца ў Інстытут гісторыі Акадэміі навук, але туды яе не ўзялі. Тады Караткевіч парушыў свой прынцып «ні за каго не прасіць» і дапамог уладкаваць яе летам<ref name="zviazda"/> 1969 года ў [[Інстытут мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклора Акадэміі навук Беларусі]]<ref name="РБЭ"/>. Валянціна абмяняла сваю двухпакаёвую кватэру ў Брэсце на пакой у Мінску. Праз два гады гэты пакой разам з двухпакаёвай кватэрай Караткевіча па [[Вуліца Веры Харужай (Мінск)|вуліцы Веры Харужай]], 48 абмянялі на трохпакаёвую кватэру ў [[дом па вуліцы Карла Маркса, 36 (Мінск)|доме па вуліцы Карла Маркса, 36]]). Там Валянціна, Уладзімір і маці пісьменніка жылі да сваіх апошніх дзён<ref name="zviazda"/>.

Даследавала старажытнасці [[Паморская культура|паморскай культуры]], займалася вывучэннем гісторыі гарадоў, [[краязнаўства]]м. Член рэдкалегіі і адзін з аўтараў «[[Збор помнікаў гісторыі і культуры Беларусі|Збора помнікаў гісторыі і культуры Беларусі]]» (т. 1—7, 1984—1988, [[Дзяржаўная прэмія БССР|Дзяржаўная прэмія Беларусі]] 1990)<ref name="РБЭ">{{крыніцы/Рэспубліка Беларусь: энцыклапедыя|4|Короткевич Валентина Брониславовна}}</ref>. Як пісаў [[Адам Мальдзіс]], тое, што зрабіла Валянціна Браніславаўна для падрыхтоўкі «Збора…», для таго, каб ''«ён ішоў „без купюр“, можна смела назваць навуковым подзвігам, грамадзянскай мужнасцю. Яна бясконца ездзіла ў экспедыцыі, абараніла не адзін помнік архітэктуры, пісала сама артыкулы і брашуры і рэдагавала чужыя»''<ref name="zviazda"/>.