Ковенскае вікарыяцтва: Розніца паміж версіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Новая старонка: ''''Ковенскае вікарыяцтва''' — вікарыяцтва Віленская і Літоўская епархія|Віленскай епарх...'
(Няма розніцы)

Версія ад 21:10, 24 жніўня 2020

Ковенскае вікарыяцтва — вікарыяцтва Віленскай епархіі Рускай Праваслаўнай Царквы, якое існавала ў 1843—1945 гады. Названа па імя горада Коўна (цяпер Каўнас, Літва).

Гісторыя

Утворана ў 1843 годзе ў сувязі з установай Ковенскай губерні па хадайніцтве біскупа Літоўскага Іосіфа (Сямашкі). Настаяцель Віленскага Свята-Духава манастыра архімандрыт Платон (Гарадзецкі) быў хіратанісан у епіскапа Ковенскага, другога вікарыя Літоўскай епархіі. Першапачаткова біскупы Ковенскае жылі ў Пожайском Успенскім манастыры ў 9 вёрстах ад Коўна, настаяцелямі якога яны з’яўляліся. Біскупы клапаціліся не толькі аб Пажайскім манастыры, у іх абавязкі ўваходзіла таксама апеку пра іншых невялікіх мясцін Ковенскай губерні: Сурдэгскім мужчынскім манастыры ў Вількамірскім павеце і Антолептском жаночым манастыры ў Новоалександровском павеце. Кафедрамі біскупаў Кавенскіх да Першай сусветнай вайны былі Нікольскі і Петрапаўлаўскі храмы ў Коўна. З 1881 года біскуп Ковенскі Данат (Бабінскі-Сакалоў) згадваецца як 1-й вікарый Літоўскай епархіі.

З 1911 года на сродкі Ковенскага епіскапа Елеўферыя (Богаяўленскага) пры Нікольска-Петрапаўлаўскім братэрстве выдавалася адзіная ў Коўна руская газета «Літоўская Русь». Таксама сіламі Кавенскіх біскупаў і Ковенскага братэрства да 1915 года ўтрымліваліся братэрскі прытулак на 25 сірот і школа на 70 чалавек. Ковенскае братэрства спыніла існаванне ў верасня-кастрычніка 1915 года, адразу пасля акупацыі Коўна нямецкімі войскамі; Братэрства было адноўлена ў 1926 года, дзейнічала да 1940 года.

3 жніўня 1915 года епіскап Елеўферый арганізаваў эвакуацыю Пажайскага і Сурдегского манастыроў і неўзабаве выехаў у Маскву. 28 чэрвеня 1917 годзе ў сувязі з абраннем 21 чэрвеня на Маскоўскую кафедру Літоўскага архіепіскапа Ціхана (Белавіна) епіскап Елеўферый быў прызначаны часова кіраўніком Літоўскай епархіяй. У канцы 1917 года епіскап прыбыў у Дзісну, адзіную частку Літоўскай епархіі, не занятую нямецкімі войскамі. У лістападзе 1918 года пераехаў у Вільню (Вільнюс). Пазней было заснавана Каўнаскім праваслаўнае духоўнае праўленне. Пастановай патрыярха Ціхана і Сінода ад 28 чэрвеня 1921 года епіскап Елеўферый быў узведзены ў сан архіепіскапа і прызначаны на Віленскую кафедру кіруючым архірэем.

У сакавіку 1922 года Віленскі край быў афіцыйна далучаны да Польшчы. З 14 кастрычніка 1922 года да пачатку лютага 1923 года архіепіскап Елеўферый знаходзіўся пад арыштам па загадзе польскіх уладаў пасля вызвалення архірэй быў высланы з Польшчы, 6 лютага ён прыбыў у Каўнас — часовую сталіцу Літоўскай Рэспублікі. У сувязі з тым што кафедральны Петрапаўлаўскі сабор у Каўнасе яшчэ ў 1919 годзе быў адабраны ў вернікаў, кафедральным храмам стала могілкавая Васкрасенская царква. У 1932 года быў закладзены віленскі кафедральны Благавешчанскі сабор, асвечаны ў 1935 годзе. У кастрычніку 1939 года Віленскі край быў перададзены Літве, мітрапаліт Елеўферый вярнуўся ў Вільню.

26 красавіка 1942 года мітрапаліт Віленскі Сергій (Васкрасенскі) узначаліў хіратонію архімандрыта Данііла (Юзьвюка) у епіскапа Ковенскага (Каўнаскага), вікарыя Літоўскай епархіі. Пасля забойства 23 красавіка 1944 года мітрапаліта Сергія біскуп Данііл стаў першым кандыдатам на пасаду экзарха паводле завяшчання нябожчыка. 8 траўня біскуп Данііл абвясціў аб уступленні на пасаду часова кіраўніка Віленскай і Літоўскай епархіяй з правамі намесніка Патрыяршага экзарха Прыбалтыкі, тады ж ён быў узведзены ў сан архіепіскапа Кавенскага. У ліпені 1944 года зрушаны з кафедры акупацыйнымі ўладамі і арыштаваны, вызвалены ў маі 1945 года. Жыў у Чэхаславакіі, у канцы 1945 года вярнуўся ў СССР, у студзені 1946 года (па іншых дадзеных, 30 сьнежня 1945) прызначаны на Пінскую і Брэсцкую кафедру.

Біскуп