Нацыянальны гістарычны архіў Беларусі: Розніца паміж версіямі

 

На пачатак [[1941]] г. архіў змяшчаў 1560 фондаў агулам звыш 382 тыс. спраў. Падчас [[Другая сусветная вайна|другой сусветнай вайны]] большасць дакументаў разрабавалі і вывезлі ў Германію і Рыгу ([[Латвія]]). Вярнуць удалося 38 054 справы (10%) з 700 фондаў. У [[1947]] г. архіву перадалі [[Кастрычніцкая рэвалюцыя 1917 года ў Расіі|дарэвалюцыйныя]] дакументы з дзяржаўных архіваў [[Віцебск]]ай і [[Гомель]]скай вобласцей. З пераводам у Мінск (вул. Казлова, д. 26), паводле Пастановы [[Савет міністраў БССР|Савета міністраў БССР]] ад [[11 лістапада]] 1963 г., да архіва дадалі дарэвалюцыйныя дакументы з Дзяржаўнага архіва Мінскай вобласці і старадаўнія акты з Цэнтральнага дзяржаўнага гістарычнага архіва ў Гродна. У [[1992]]—[[1995]] гадах знаходзіўся ў складзе [[Нацыянальны архіў Рэспублікі Беларусь|Нацыянальнага архіва Рэспублікі Беларусь]]. У [[2000]] г. атрымаў сучасную назву і адрас.

 

== Склад ==