Адам Шульга: Розніца паміж версіямі

«''Музыкаў нас траіх было — Адам Шульга, дудар, мой брат Франак на скрыпцы іграў і я на цымбалах. Ну і яшчэ восем танцораў — Буйніцкі са сваімі трыма дочкамі і гімназісты з Дзісны — хлопец і тры дзеўкі… Мы са сваімі выкрэнтамі паўсвету аб’ездзілі — два разы ў ПецярбурзеПецярбургу былі, у Варшаве, у Вільні''». З гэтай гутаркі відавочна, якім быў асноўны рэпертуар трупы: «''У Буйніцкага танцавалі найбольш скочныя танцы — „Лявоніху“, „Качана“, „Мяцеліцу“, „Ваўчка“. Яны танцавалі і падпявалі самі сабе, а мы, музыкі, таксама памагалі пець''»<ref>Іван Голер у размове з Рыгорам Семашкевічам, газета «Літаратура і Мастацтва», 1974. </ref>.

Адам Шульга выступаў з тэатрам Ігната Буйніцкага ў [[Вільнюс|Вільні]], [[Варшава|Варшаве]] і [[Санкт-Пецярбург|ПецярбурзеПецярбургу]]. Захаваліся фотаздымкі на якіх прысутнічае дудар.

Але перад выступамі ў ПецярбурзеПецярбургу трупа Буйніцкага у 1911 годзе паспела захапіць таксама і мінскую публіку. [[Язэп Дыла]] пісаў: {{цытата|І вось трэці сігнал! У відоўні цёмна, заслона ўзнеслася, і на сцэне пад гукі цымбалаў, скрыпак і дуды Буйніцкі са сваімі дочкамі і іншымі малайцамі-танцорамі пачаў весці „Лявоніху“… Было на што паглядзець! Такой „Лявоніхі“ і ў такім бліскучым выкананні я яшчэ ніколі і нідзе не бачыў!.. А „Мельнік“, а „Юрка“, а „Мяцеліца“!!! Ды гэта ж была сапраўдная нястрымная мяцеліца!.. Далей пайшлі „Верабей“, „Гневаш“, „Антошка“! А „Чабор“! І скуль толькі ў іх бралася гэтулькі энергіі і нязморанасці пры выкананні танцаў?! Здавалася, што нават вопратка, у якую яны былі апрануты, жыла на іх!.. Ніводзін самы таленавіты балетмайстар не мог бы не пазайздросціць Ігнату Буйніцкаму ў такой пастаноўцы нацыянальных беларускіх танцаў!.. Творча-арганізатарскі талент Буйніцкага прыдаў народным беларускім танцам столькі захаплення, столькі мастацкай прыгажосці|}}