Хасідызм: Розніца паміж версіямі

Зараджэнне хасідызму звязана з дзейнасцю яго заснавальніка Бешта (1698—1760) — каббалісты і лекара, які ў 1740 годзе пасяліўся ў мястэчку [[Пасёлак гарадскога тыпу Мэджыбіж|Меджыбож]], дзе і працякала яго асноўная дзейнасць. Пасля [[Падзелы Рэчы Паспалітай|падзелаў Рэчы Паспалітай]] хасідскія цэнтры апынуліся на тэрыторыі [[Расійская імперыя|Расійскай імперыі]]. Першым хасідскім лідэрамлідарам на тэрыторыі Расіі стаў Шнэур-Залман. Пасля далучэння беларускіх зямель да Расіі ў 1772 годзе ён заклікаў хасідаў не баяцца Расіі. Ад яго адлічвае сваю гісторыю любавічскі хасідызм цэнтрам якога спачатку сталі [[Аграгарадок Ляды, Дубровенскі раён|Ляды]], а потым — [[Вёска Любавічы, Смаленская вобласць|Любавічы]].

Пасля [[Кастрычніцкая рэвалюцыя ў Расіі|Кастрычніцкай рэвалюцыі ў Расіі]] вялікая частка хасідскіх цэнтраў апынулася ў [[СССР]]. Частка хасідаў адышла ад традыцыйнага іўдаізму і падтрымала рэвалюцыйныя працэсы. У 1933 годзе рабінам [[Масква|Масквы]] становіцца [[Віцебск|віцебскі]] рабін Шмар'ягу-Ягуда-Лейб Медалье, выхадзец з сям'і любавічскіх хасідаў. Аднак да 1935 года хасідскія арганізацыі былі абвешчаныя контррэвалюцыйнымі, а ў 1938 годзе хасідскі рабін Масквы быў арыштаваны і расстраляны. Хасідызм ўу СССР сышоў у падполле.

Гістарычна плыні хасідызму фармаваліся як групы паслядоўнікаў пэўнага [[рэбэ]] (духоўнага настаўніка). Сваю назву яны, як правіла, атрымлівалі па месцы, дзе знаходзілася рэзідэнцыя («двор») рэбэ. Цяжкі ўдар хасідызму быў нанесены падчас [[Халакост|катастрофы еўрапейскага яўрэйствахалакосту]]. Многія абшчыны былі цалкам знішчаны нацыстамі.