Віктар Іосіфавіч Ганчар: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
(удзельнік выдалены) др (выдаленае кароткае апісанне змен) |
(удзельнік выдалены) др (выдаленае кароткае апісанне змен) |
||
Радок 52:
Віктар Ганчар знік у [[Мінск]]у 16 верасня 1999 года, разам са сваім сябрам — бізнесменам [[Анатоль Красоўскі|Анатолем Красоўскім]]. Пазней на меркаваным месцы знікнення — [[вуліца Фабрычная (Мінск)|вул. Фабрычнай]] — былі знойдзеныя аскепкі шкла аўтамабіля А. Красоўскага і кроў зніклых. 5 снежня 2002 суд Савецкага раёна г. Мінска прызнаў В. Ганчара адсутным без вестак. У студзені 2003 Пракуратура г. Мінска прыпыніла расследаванне крымінальнай справы па факце знікнення В. Ганчара і А. Красоўскага. Паводле сведчання колішняга начальніка СІЗА № 1 [[Алег Алкаеў|Алега Алкаева]], Віктар Ганчар быў выкрадзены і расстраляны<ref>Алкаев О. Расстрельная команда. — М. Партизан. 2006. — 288 с. ISBN 5-91114-003-9</ref>. Патрабаванне расследвання знікнення В. Ганчара і А. Красоўскага — адно з асноўных патрабаванняў беларускай апазіцыі, яно таксама прысутнічае ў дакументах міжнародных арганізацый. У датычнасці да іх знікнення падазраюцца былы генеральны пракурор і былы Дзяржсакратар Савета бяспекі [[Віктар Шэйман]], былы міністр унутраных спраў [[Юрый Сівакоў]] і былы камандзір СОБРа [[Дзмітрый Паўлічэнка]], у дачыненні да якіх з 2004 года дзейнічаюць санкцыі [[Еўрасаюз]]а і [[ЗША]]<ref>[https://www.svaboda.org/a/29924046.html svaboda.org]</ref>.
У снежні 2019 года [[Deutsche Welle]] апублікавала дакументальны фільм, у якім Юрый Гараўскі, былы супрацоўнік спецпадраздзялення [[Міністэрства ўнутраных спраў Рэспублікі Беларусь|МУС Беларусі]], пацвердзіў, што менавіта яго падраздзяленне арыштавала, увезла і і забіла [[Юрый Мікалаевіч Захаранка|Юрыю Захаранку]] і што пазней
{{зноскі}}
|