Зігмунд у кавярні: Розніца паміж версіямі

Дзеянне апавядання адбываецца ў [[Вена|венскай]] кавярні, мяркуючы па апісанні, пачатку XX стагоддзя. У кавярні сядзіць нейкі Зігмунд і ўважліва назірае за навакольнымі яго парамі: дамай і спадаром, якія прыйшлі ў кавярню павячэраць, дзяўчынкай і хлопчыкам, якія гуляюць у куце, гаспадыняй і афіцыянтам, якія змяняюць лямпачку, якая перагарэла. У апавяданні падрабязна апісваюцца дэталі паводзін кожнай пары, а Зігмунд каментуе кожны эпізод кароткім «Ага»<ref name="Десницкий">''[[Десницкий, Андрей Сергеевич|Десницкий А. С.]]'' Поэтика библейского параллелизма. М.: ББИ, 2007. — С. 187—188</ref>. Гэтую фразу ён паўтарае з рознай эмацыянальнай танальнасцю<ref name="Колесникова">''Колесникова А. Ю., Крюкова Л. Б.'' [https://cyberleninka.ru/article/n/postmodernistskiy-tekst-metodicheskiy-i-lingvisticheskiy-aspekty-interpretatsii-v-inoyazychnoy-auditorii Постмодернистский текст: методический и лингвистический аспекты интерпретации в иноязычной аудитории] // Вестник Томского государственного педагогического университета. 2016. 10 (175)</ref>. Дама папракае спадара, што ў сумачку напакаваўся снег. «Ага», — ціха сказаў Зігмунд. Афіцыянт па ўказаннях гаспадыні адкрывае ў падлозе люк і лезе туды; гаспадыня падымаецца ўверх па лесвіцы, пастаўленай афіцыянтам. «Ага! Ага!», — гучна сказаў Зігмунд.

Праз некалькі такіх паўтораў чытач робіць выснову, што наведвальнікам венскай кавярні з'яўляецца заснавальнік [[Псіхааналіз|псіхааналізу]] доктар [[Зігмунд Фрэйд]]. І тады чытач пачынае тлумачыць звычайныя жыццёвыя эпізоды з пункту гледжання фрэйдызму. Неўзабаве воклічы Зігмунда прыцягваюць увагу навакольных, і яны падыходзяць да яго. Але тут аказваецца, што дадзены Зігмунд — толькі стары папугай у клетцы, пастаўленай у кавярні. Такім чынам, развагі, на якія быў справакаваны чытач, не маглі нарадзіцца ў птушынай галаве<ref name="Десницкий">''Десницкий А. С.'' Поэтика библейского параллелизма. М.: ББИ, 2007. — С. 187—188</ref>.

Апавяданне працятае іроніяй [[Уладзімір Уладзіміравіч Набокаў|набокаўскага]] тыпу ў адносінах да Фрэйду і яго тэорыі ўсёпранікальнай [[Сексуальнасць чалавека|сексуальнасці]]. У канцы прыводзіцца фраза пра запаскуджаную клетку, у якой Зігмунду трэба будзе жыць, — гэта, верагодна, насмешка над прыхільнікамі псіхааналізу<ref name="Десницкий">''Десницкий А. С.'' Поэтика библейского параллелизма. М.: ББИ, 2007. — С. 187—188</ref>.