Уладзіслаў (кароль Неапаля): Розніца паміж версіямі

Узыйшоў на прастол у [[1386]] годзе пасля гібелі свайго бацькі. З-за маленства Уладзіслава краінай кіравала яго маці Маргарыта Дураца. Ёй супрацьстаялі абодва папыПапы — [[Урбан VI, Папа Рымскі|Урбан VI]] Рымскі і [[Клімент VII, антыпапаантыПапа|Клімент VII]] Авіньёнскі, кожны з якіх адлучыў каралеўскую сям’ю ад Царквы, і значная апазіцыя сярод неапалітанскай знаці, якая не прызнала перавароту Карла III. Галоўным праціўнікам быў [[Людовік II Анжуйскі]] — сын [[Людовік I Анжуйскі|Людовіка I Анжуйскага]]. У [[1390]] годзе Людовік II на чале наёмнай арміі высадзіўся ў Неапалі і заняў сталіцу і шэраг прыбярэжных правінцый. Уладзіслаў і Маргарыта Дураца беглі ў [[Гаэта|Гаэту]].

Астатнія гады валадарання былі прысвечаны бесперастаннай вайне за кантроль над Паўднёвай Італіяй. У [[1407]] годзе Уладзіслаў, скарыстаўшыся канфліктам паміж новым Папам Рымскім [[Рыгор XII|Рыгорам XII]] і гараджанамі, аблажыў Рым і прымусіў рымскую знаць прызнаць караля царом Рыма з правам прызначаць сенатара для кіравання горадам. Пасля гэтага Уладзіславу скарылася ўся [[Папская вобласць]], і папаПапа Рыгор XII змірыўся перад каралём.

У [[1409]] годзе кардыналы абедзвюх партый, рымскай і авіньёнскай, незадаволеныя схізмай, якая зацягнулася на 30 гадоў, на саборы ў Пізе выбралі трэцяга папуПапу [[Аляксандр V, антыпапаантыПапа|Аляксандра V]] і абвясцілі двух іншых пап зрынутымі. Аляксандр V і яго пераемнік [[Ян XXIII, антыпапаантыПапа|Ян XXIII]], якія атрымалі неабмежаваную падтрымку Францыі і Фларэнцыі, заклікалі на дапамогу Людовіка II і павялі барацьбу супраць Уладзіслава. На працягу 1409—1410 гадоў неапалітанскія войскі былі выцеснены з Папскай вобласці, а ў 1411—1412 гадах баявыя дзеянні вяліся ўжо на тэрыторыі Неапаля. У маі [[1412]] года Уладзіслаў быў разбіты пры Ракасека і ледзь пазбег палону.