Габсбургская Іспанія: Розніца паміж версіямі

Магчыма, найбольш істотным стратэгічным фактарам для караля Іспаніі быў саюз Лігі з Францыяй, што перашкаджала яго імкненню падарваць пазіцыі Лігі ў Германіі. Паражэнне Францыска ў 1544 годзе дазволіла яму ануляваць саюз з пратэстантамі, і Карл скарыстаўся гэтай магчымасцю. Ён распачаў спробу правесці перамовы на [[Трыдэнцкі сабор|Трыдэнцкім саборы]] ў 1545 годзе, але лідары пратэстантаў, пачуваючыся здраджанымі з-за пазіцыі, заняты каталікамі на Саборы, пачалі ваенныя дзеянні пад правадырствам [[курфюрства Саксонія|Саксонскага курфюрста]] [[Морыц, курфюрст Саксоніі|Морыца]]. У адказ Карл уварваўся ў Германію на чале змяшанай галандска-іспанскай арміі, разлічваючы вярнуць імператарскі аўтарытэт. Імператар асабіста нанёс разгромнае паражэнне пратэстантам у гістарычнай [[Бітва пры Мюльбергу|бітве пры Мюльбергу]] ў 1547 годзе. У 1555 годзе Карл падпісаў [[Аўгсбургскі рэлігійны мір]] з пратэстанцкімі дзяржавамі і аднавіў стабільнасць у Германіі на сваім прынцыпе ''[[cuius regio, eius religio]]'' («чыя ўлада, таго і рэлігія»), вельмі непапулярнаганеПапулярнага сярод іспанскага і італьянскага духавенства. З гэтага моманту ўдзел Карла ў рашэнні германскіх пытанняў умацавала ролю Іспаніі як гаранта бяспекі каталікоў Габсбургаў у Свяшчэннай Рымскай імперыі; прэцэдэнт узнік сям'ю дзесяцігоддзямі пазней, уцягванне ў вайну канчаткова пазбавіла Іспанію статусу наймацнейшай еўрапейскай дзяржавы.

Утрыманне пад кантролем Партугаліі патрабавала ўтрымання акупацыйных войскаў, а ў Іспаніі фінансавае становішча вельмі складаным пасля банкруцтва 1576 года. У 1584 годзе Вільгельм I Аранскі быў забіты фанатычным каталіком [[Бальтазар Жэрар|Бальтазарам Жэрарам]], і, здавалася б, смерць папулярнагаПапулярнага лідара галандскага супраціўлення павінна была спыніць вайну; аднак гэтага не здарылася. У 1586 годзе англійская каралева [[Елізавета I]] [[Англа-іспанская вайна, 1585—1604|падтрымала]] пратэстанцкі рух у Нідэрландах і Францыі і [[Фрэнсіс Дрэйк]] пачаў напады на іспанскія гандлёвыя судны ў [[Карыбскае мора|Карыбскім моры]] і на [[Ціхі акіян|Ціхім акіяне]], а ў 1587 годзе ён здзейсніў дзёрзкі напад на порт [[Кадыс]]. Францыя і Англія таксама падтрымалі прэтэндэнта на партугальскі трон [[Антоніа з Крату]]. У 1588 годзе, разлічваючы спыніць умяшанне Елізаветы ў іспанскія справы, Філіп адправіў [[Непераможная армада|Іспанскую армаду]] да берагоў Англіі. Армадай, якая налічвала 130 караблёў, на борце якіх было 30 тысяч чалавек, камандаваў прывабны, але некампетэнтны [[Алонса Перэс дэ Гусман Медзіна-Сідонія|герцаг Медзіна-Сідонія]]. Мэтай армады была дастаўка іспанскіх войскаў з Нідэрландаў для ўварвання ў Англію, нягледзячы на тое, што Іспанія не мела глыбакаводных портаў у Паўночным моры. Пасля трох дзён бітвы з больш моцным англійскім флотам армада адступіла і была вымушана вярнуцца назад, здзейсніўшы пераход вакол узбярэжжа Шатландыі і Ірландыі, страціўшы многія караблі ў штармах. Толькі палова флоту змагло вярнуцца ў Іспанію. Аднак на наступны год англійскай экспедыцыі ў Партугалію было нанесена разгромнае паражэнне.