Вікіпедыя

Італьянская музыка: Розніца паміж версіямі

Інтэрактыўны прагляд гісторыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
← Папярэдняя праўкаНаступная праўка →
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
ВізуальнаВікіразметка
др Правілы арфаграфіі 2008., перанесена: папа → Папа, папу → Папу (2) з дапамогай AWB
др арфаграфія
Радок 17:
Перыяд найвялікшага ўплыву [[Італія|італьянскай]] музыцы ў [[Еўропа|Еўропе]] адбыўся з канца XVI да сярэдз. XVIII стагоддзя. На працягу гэтага часу, нарадзілася новае стаўленне да тэксту і музыцы, пачалі ўлічваць гучанне і стан слухача, змены адбыліся ў дыссанасе, рытме і тэкстуры. Вынікам стаў стыль [[Барокка]], са сваім уласцівым стылем, які прывёў потым да ўзнікнення такіх жанраў як [[Опера]], ораторыя, кантата, канцэрт, сінфонія.
Першай операй была “Euridice” выкананая Джакопа Перы і Джуліа Качыні, і была прэзентавана ў [[Горад Фларэнцыя|Фларэнцыі]] ў [[1600]] г. і “Rappresentazione di Anima e di Corpo by Emilio de Cavalieri” (c. [[1550]] -[[1602]]) прэзентаваная ў [[Горад Рым|Рыме]] ў [[1600]] г. Перы, Каччыні і Каваліеры былі звязаныя з таварыствам гуманістаў у [[Горад Фларэнцыя|Фларэнцыі]] пад назвай “Camerata”, які імкнуўся ўсхваліць і захапіць Папулярнасцьпапулярнасць дзякуючы таму, што яны выконвалі музыку [[Старажытная Грэцыя|старажытных Грэкаў]]. Для выканання таго, яны пачалі чытаць музыку і ўвялі новы стыль рэчытаціва (“recitativo“) які дапушчаў праэкатаванне тэксту і яго выразнасць. Голас суправаджаўся спяваннем хору, а сам стыль голасу атрымаў назву ў сценаграфіі “фігурны бас”. Цалкам магчымасці новага стылю былі прадэмастраваны ў першай оперы Монтэверды “Orfeo” ([[1607]]).
 
[[Горад Рым|Рым]] быў цэнтрам жыцця оперы прыкладна з [[1620]] па [[1630-я]] гады. У [[1637]] г. першая публічная оперная зала была адкрыта ў [[Горад Венецыя|Венецыі]] пакуль не была зачыненая ў канцы XVII стагоддзя. Але за гэты час, [[Горад Венецыя|Венецыя]] была опернай сталіцай [[Італія|Італіі]]. Некалькі выдатных опер Венецыі былі напісаны [[Клаўдзіа Монтэвердзі|Монтэвердзі]] і яго вучнем П'ер Франчэска Кавалі. У гэты ж час узніклі і іншыя музычныя стылі, такія як кантата, і ораторыя, музычная прэзентацыя сакральных твораў.
Радок 44:
Сярод важных кампазітараў, якія зрабілі пераварот на пачатку ХХ стагоддзя, няйбольш значнымі былі Жан Франчэска Мальп'еро, Ільдэбранда Пізэці, Атаріна Рэспіньі і Альфрэдо Касэлла ([[1883]]—[[1947]]). Гэтыя артысты свядома і разам прымалі ўдзел у аднаўленні інструментальнай музыкі, якую адносна занядбалі ў ХІХ стагоддзі. Яны павярнуліся і шукалі натхнення ў творах Італьянскага Рэнесансу, у барокка і ў хорах Рыгарыянскіх. Найбольш важным прадстаўніком наступнага калена быў Луіджы Далапіколо і Гофрэдо Петрасі, якія выявілі блізкія кантакты паміж размаітымі кампазітарамі па-за межах [[Італія|Італіі]]. Музыка Петрасі ўплывала на Поля Гіндаміта і Ігара Стравінскага. Далапікола, знаёмый з творамі Арнольда Шоэнберга і Антона Веберна ўвёў “Дванаццаць таноў” у свой персанальны стыль.
 
Сёння італьянскія музыкі працуюць у самых разнастайных стылях і напрамках – серыйная музыка, электрычная музыка, Папулярнаяпапулярная музыка і выкарыстоўваюць самыя разнастайныя інструменты. Найбольш знакамітымі сённяшнімі музыкамі [[Італія|Італіі]] можна назваць – Бруна Мадэрна, Луіджы Нона, Лук'яна Берыа і Сільвана Вуссоці.
 
== Бібліяграфія ==
Узята з "https://be.wikipedia.org/wiki/Італьянская_музыка"