Грыгорый I (Папа Рымскі): Розніца паміж версіямі

Паходзіў з сям’і патрыцыя. Будучы рымскім прэтарам, пакінуў пасаду, сваё багацце аддаў на заснаванне 7 [[манастыр]]оў і сам стаў манахам. Пасля смерці Папы [[Пелагій II (Папа Рымскі)|Пелагія II]] быў абраны на папскі сталец. Будучы папай, пашыраў сферы ўплываў рымскай царквы, дзеля чаго пасылаў сваіх месіянераў у [[Брытанскія астравы|Брытанію]] да [[англасаксы|англасаксаў]], у [[Іспанія|Іспанію]] да [[вестготы|вестготаў]], умешваўся ў царкоўныя справы [[Францыя|Францыі]] і [[Афрыка|Афрыкі]], заяўляў аб сваім выключным праве выступаць вярхоўнай апеляцыйнай інстанцыяй для ўсёй каталіцкай царквы. 3 яго дзейнасцю ўзмацняюцца прэтэнзіі рымскіх папПапаў на сусветнае духоўнае панаванне. Рэфармаваў царкоўнае песнапенне і пакінуў пасля сябе шэраг твораў багаслоўскага і рэлігійна-маральнага зместу, у тым ліку «{{нп3|Пастырскае правіла|||Pastoral Care}}», якое на працягу многіх гадоў было сапраўды кодэксам для духавенства. Разам з тым ён варожа ставіўся да свецкай адукацыі, знішчаў многія антычныя літаратурныя помнікі. Вёў змаганне з канстанцінопальскім патрыярхам за першынство ў хрысціянскай царкве. За свае ўчынкі быў прылічаны хрысціянскай царквой да ліку святых. Яго творы ў свой час былі надзвычай пашыраны ў краінах Еўропы, былі таксама вядомы і на Русі. У сваёй «Прадмове… ва ўсю Біблію» [[Ф. Скарына]] называе Грыгорыя Вялікага «''учителем вселенским''».<ref>Скарына Ф. Творы:… С. 156.</ref>