Мікола Панькоў: Розніца паміж версіямі

'''Мікола Панькоў''' (псеўд.псеўданімы ''МіколаМ. Вольны'', ''УМ.Сакол Лістападавец'', ''Летапісец'', ''Не-Кніжнік'', ''М.Кніжнік Сокал'', ''М. Крэнь'' ды інш<ref name="КР">{{крыніцы/Крывіцкія руны|2}}</ref>.; {{ДН|12|6|1911}}, [[Дзвінск]], [[Віцебская губерня]]<ref name="КР"/>, або [[Люцын]], цяпер [[Лудза]], [[Латвія]] — {{ДС|7|1|1995}}, {{МС|Нью-Ёрк||}}) — беларускі грамадска-культурны дзеяч, [[выдавец]], [[бібліёграф]].

Вучыўся ў [[Дзвінская дзяржаўная беларуская гімназія|Дзвінскай дзяржаўнай беларускай гімназіі]], дзе ў адмысловым гуртку пад кіраўніцтвам дырэктара гімназіі [[С. Сахараў|С. Сахарава]] вучыўся складаць каталогі, рэгістраваць беларускія выданні<ref name="КР"/>. За сувязь з беларускімі эсэрамі ў [[1926]] асуджаны латвійскімі ўладамі на 5 гадоў зняволення. Пасля вызвалення выдаваў у [[Дзвінск]]у часопіс «Школьная праца». У часы нямецкай акупацыі працаваў інструктарам на чыгунцы.

З лета [[1944]] — на эміграцыі. Жыў у лагерах для перамешчаных асоб, выдаваў рукапісныя часопісы. Нейкі час рэдагаваў часапіс «[[Баявая ўскалось]]», з’яўляўся адным з заснавальнікаў Беларускай бібліяграфічнай службы, Саюза беларускіх журналістаў, уваходзіў у склад Крывіцкага (беларускага) навуковага таварыства імя Ф. Скарыны<ref name="КР"/>. Браў удзел у з’ездзе беларускай эміграцыі ў [[1947]], быў сябрам [[Рада БНР|Рады БНР]], узначальваў Саюз Беларускіх Журналістаў. Заснаваў Беларускае Інфармацыйнае Бюро і быў яго кіраўніком. У [[1956]] выйшаў з Рады БНР і разам з [[Яўхім Кіпель|Яўхімам Кіпелем]], [[Віктар Чабатарэвіч|Віктарам Чабатарэвічам]], [[Мікалай Шчорс|Міколам Шчорсам]], [[Лявон Савёнак|Лявонам Савёнкам]] заснаваў Камітэт Незалежнай Беларусі, у [[1984]] разам з [[Васіль Шчэцька|Васілём Шчэцькам]] аднавіў выданне [[Летапіс беларускай эміграцыі|«Летапісу Беларускай Эміграцыі»]]. Склаў падрабязную «Хроніку беларускага жыцця на чужыне» (1945—1984), што была выдадзеная па яго смерці.