Беларуская партыя сацыялістаў-рэвалюцыянераў: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
JerzyKundrat (размовы | уклад) Няма тлумачэння праўкі |
Artsiom91Bot (размовы | уклад) др арфаграфія, перанесена: лідэр → лідар (3), Лідэр → Лідар з дапамогай AWB |
||
Радок 1:
[[Файл:Фракцыя Беларускай партыі сацыялістаў-рэвалюцыянераў.jpg|thumb| Фракцыя Беларускай партыі сацыялістаў-рэвалюцыянераў [[Першая Усебеларуская канферэнцыя|Першай агульнанацыянальнай палітычнай канферэнцыі]] ў [[Прага|Празе]], верасень [[1921]]]]
'''Беларуская партыя сацыялістаў-рэвалюцыянераў''' ''(БПС-Р)'', '''Партыя беларускіх эсэраў''' — палітычная партыя ў [[1918]]—[[1924]].
Пачала фарміравацца ў красавіку 1918. Ініцыятарам сгварэння БПС-Р была народніцкая група на чале з [[Тамаш Тамашавіч Грыб|Т. Грыбам]] і [[Палута Аляксандраўна Бадунова|П. Бадуновай]], якая выступіла супраць правага крыла ЦК [[БСГ|Беларускай сацыялістычнай грамады]] (БСГ) за яго падтрымку германскай арыентацыі [[Рада БНР|Рады Беларускай Народнай Рэспублікі]] і заявіла пра сваю аўтаномію ў рамках БСГ.
Прадстаўнікі групы выйшлі з [[Народны Сакратарыят Беларусі|Народнага сакратарыята БНР]] і ў маі 1918 заявілі аб стварэнні БПС-Р. Кіруючае ядро партыі склалі выхадцы з БСГ: [[М. Асвяцімскі]], [[Палута Аляксандраўна Бадунова|П. Бадунова]], [[Тамаш Тамашавіч Грыб|Т. Грыб]], [[Лявон Заяц|Л. Заяц]], А. Карач, [[Яўген Міхайлавіч Ладноў|Я. Ладноў]], [[Язэп Мамонька|Я. Мамонька]], А. Маркевіч, [[Сцяпан Міхайлавіч Некрашэвіч|С. Некрашэвіч]], М. Пашкевіч, У. Русак, Я. Трафімаў, [[Янка Чарапук|Я. Чарапук]], [[Фабіян Гіляравіч Шантыр|Ф. Шантыр]], [[Мікола Шыла|М. Шыла]] і інш. Пазней да іх прымкнулі [[В. Ластоўскі]] і [[А. Цвікевіч]].
Друкаваныя органы — «Беларуская думка», «Грамадзянін» (Вільня), «Родны край» (Гродна), «Наша каляіна» (Слуцк), «3маганне» (Мінск). У [[Мінск]]у, [[Гродна|Гродне]] і [[Вільня|Вільні]] дзейнічалі губернскія камітэты БПС-Р. У ліпені 1920 налічвала больш за 20 тыс. членаў, у т. л. 5 тыс. партыйных функцыянераў. Кіравала дзейнасцю «Грамады моладзі» (10 тыс. членаў), «Сувязі беларускага сялянства» (20 тыс. членаў), кантралявала Усебеларускі настаўніцкі саюз, Гродзенскую сялянскую раду.
== Праграмныя палажэнні ==
3 самага пачатку свайго існавання БПС-Р пачала прэтэндаваць на авангардную ролю ў беларускім грамадска-палітычным руху. У аснове тактыкі БПС-Р была праграма [[БСГ]]. У брашуры «Чаго дабіваецца Беларуская партыя сацыялістаў-рэвалюцыянераў» (выдадзена ў чэрвені 1918) ЦК БПС-Р, звяртаючыся да сялянскіх мас, заявіў, што ўпэўнены «ў перамозе беларускай рэвалюцыі» і таму ўступіў «у няроўны бой за свае народніцкія ідэалы, ідэалы рэвалюцыі і сацыялізму». Ён заклікаў працоўных да актыўнай рэвалюцыйнай барацьбы супраць «прыгнёту і самаўпраўства германскіх акупантаў, за ўстанаўленне сапраўднага народаўладдзя ў Беларусі». Партыя заявіла пра сваю сацыялістычную арыентацыю, пацвердзіла, што ўвядзенне сацыялістычнага парадку магчыма праз развіццё класавай барацьбы і сацыялістычнай рэвалюцыі, застаючыся пры гэтым выразнікам сялянскіх імкненняў беларускай вёскі.
У нацыянальным пытанні БПС-Р адмовілася ад ідэі БСГ пра тэрытарыяльную аўтаномію Беларусі ў межах Расійскай дэмакратычнай федэратыўнай рэспублікі і адназначна выказалася за ажыццяўленне права вольнага самавызначэння за ўсімі народамі былой царскай імперыі, пры якім асноўныя законы і формы ўлады вызначыў бы Усебеларускі ўстаноўчы з'езд. Хоць партыя дапускала наладжванне федэратыўных адносін Беларусі з Расіяй, вырашэнне гэтага пытання яна разглядала ў кантэксце перамогі сусветнай рэвалюцыі і ўтварэння сусветнай федэрацыі.
У аграрным пытанні БПС-Р у асноўным паўтарала праграму БСГ. Але былі і некаторыя дапаўненні. У прыватнасці, ставілася задача дабівацца ўстанаўлення нормы зямельнага надзелу не ніжэй за спажывецкую і не вышэй за працоўную. Аддаючы прыярытэт працоўнаму сялянству, партыя лічыла, што неабходна ажыццявіць сацыялізацыю зямлі, гэта значыць адмяніць прыватную ўласнасць на яе і ўстанавіць ураўняльна-працоўнае землекарыстанне, якое б выключала наёмную працу. БПС-Р, як і ўсе сялянскія партыі, абвяшчала зямлю народнай уласнасцю. У гады замежнай інтэрвенцыі партыя беларускіх эсэраў высунула палажэнне «стварыць краявы зямельны фонд, з якога бясплатна надзяляць зямлёй усіх тых, хто пажадае ўласнымі сіламі яе апрацоўваць. Для планавага землеўпарадкавання стварыць асобыя зямельныя камітэты ў валасцях, паветах, губернях і цэнтральны Усебеларускі».
Многія праграмныя палажэнні БПС-Р пераклікаліся з бальшавіцкімі. Аднак у іх былі закладзены і рысы будучых разыходжанняў. Самая істотная з іх — адносіны да сялянства. Беларускія эсэры лічылі яго (за выключэннем кулацтва) працоўным і такім чынам натуральным прыхільнікам сацыялізму, а з колькаснай яго перавагі выводзілі гегемонію ў рэвалюцыі. У палітычных дэкларацыях яны прапагандавалі думку пра асаблівую ролю аграрных дзяржаў у сусветным рэвалюцыйным працэсе, якія падштурхоўвалі пралетарыят да рашучых дзеянняў.
== Гісторыя ==
Да восені 1918 БПС-Р значна пашырыла свой уплыў на сялянскія масы, замацавала палітычныя пазіцыі на акупіраванай германскімі войскамі тэрыторыі Беларусі. ЦК партыі прымкнуў да паўстанцкага руху, спрабаваў устанавіць кантроль над партызанскімі атрадамі ў [[Мінская губерня|Мінскай]] і [[Гродзенская губерня|Гродзенскай]] губернях. Тут дзейнічалі «сялянскія дружыны», якія пазней былі зведзены ў «Сувязь белдрускага працоўнага сялянства». Яны ў асноўным выконвалі функцыі атрадаў самаабароны — вялі барацьбу супраць бясчын-стваў нямецкіх акупацыйных улад. У ліпені 1918 у Радзе БНР эсэраўская фракцыя выказала недавер ураду [[Р. Скірмунт]]а, сфарміраванаму з прадстаўнікоў памешчыцкіх арганізацый. Пад націскам эсэраў «кабінет міністраў» падаў у адстаўку. Быў сфарміраваны кааліцыйны ўрад, куды ўвайшлі і эсэраўскія прадстаўнікі на чале з сацыялістам-федэралістам [[І. Серада|I. Серадой]]. Але гэты ўрад хутка перадаў свае паўнамоцтвы новаму «Народнаму сакратарыяту» (чацвёртаму яго складу), які ўзначаліў
У кастрычніку 1918 ЦК БПС-Р выдаў адозвы «Час прабіў — далей чакаць нельга» і «Што рабіць». У іх ён заклікаў беларускіх сялян, рабочых і народную інтэлігенцыю правесці на ўсёй тэрыторыі Беларусі выбары ў мясцовыя валасныя, павятовыя і губернскія Саветы і па меры іх фарміравання перадаць ім усю паўнату ўлады. ЦК заклікаў таксама правесці 2-і Усебеларускі з'езд, які і павінен быў ад імя беларускага народа замацаваць незалежнасць БНР. Аднак ажыццявіць задуманае не ўдалося. У час адыходу нямецкіх войск з тэрыторыі Беларусі кіраўніцтва БПС-Р высунула лозунг барацьбы супраць 2 акупантаў — Германіі і Расіі. У сумеснай з [[БПС-Ф|сацыялістамі-федэралістамі]] дэкларацыі ЦК БПС-Р заявіў, што незалежнасці БНР можна дамагчыся толькі пры апоры на «ўласныя сілы беларускага працоўнага народа». У дэкларацыі была сфармулявана ідэя «трэцяй сілы» ў беларускай рэвалюцыі, пад якой меліся на ўвазе самі эсэры. Абвяшчаючы рэвалюцыйныя лозунгі, ЦК БПС-Р адначасова імкнуўся дамовіцца з нямецкай акупацыйнай адміністрацыяй пра перадачу дзяржаўнай улады ў Беларусі Радзе БНР, якая ў канцы 1918 спрабавала разгарнуць сваю дзеннасць у Гродне. Нямецкая акупацыйная адміністрацыя адмовілася задаволіць патрабаванні ЦК БПС-Р. Тым не менш ён не пакінуў намераў вывесці з палітычнай ізаляцыі Раду БНР. 3 гэтай мэтай ЦК заклікаў нацыянальна-дэмакратычныя партыі вярнуць сваіх прадстаўнікоў у Раду і паставіў задачу ператварыць яе ў кіруючы нацыянальна-палітычны цэнтр барацьбы за «адраджэнне дзяржаўнасці беларускага народа». Такія прагматычныя імкненні падтрымлівалі [[Беларускі настаўніцкі саюз]], прафсаюзы чыгуначнікаў, паштова-тзлеграфных служачых і інш. Беларускія эсэры спрабавалі накіраваць у рэчышча барацьбы за «нацыянальныя ідэалы» і свае сялянскія дружыны. Але апошнія былі няўстойлівыя і не маглі адыграць вырашальнай ролі ў іх барацьбе. He падтрымала ЦК БПС-Р і земска-гарадское аб'яднанне палітычных партый ([[меншавікі]], [[эсэры|расійскія эсэры]], [[бунд]]аўцы), якое адстойвала ідэю аўтаноміі Беларусі ў межах Расійскай федэратыўнай дэмакратычнай рэспублікі.
Радок 30:
[[11 ліпеня]] 1919 ЦК БПС-Р у газеце «Беларуская думка» апублікаваў дэкларацыю, у якой заклікаў стварыць агульны фронт барацьбы за вызваленне Беларусі. У дакуменце адзначалася, што, «застаючыся на аснове аб'яднання ўсіх палітычных груп і партый, БПС-Р, прымаючы пад увагу ўсю хаатычную дэзарганізацыю беларускай нацыянальна-палітычнай думкі і тую асобую палітыку, якую вядуць многія дзеячы ад імя беларускага народа, лічыць неабходным весці самую актыўную барацьбу з гэтым злом і заклікае, каб усе разам стварылі агульны фронт, адзіны магутны нацыянальна-палітычны арганізм, які павёў бы барацьбу за вызваленне Беларусі». Гэты зварот быў адрасаваны і бальшавікам. БПС-Р схілялася да супрацоўніцтва з імі ў ходзе барацьбы з польскімі акупантамі, заняла рэзка негатыўную пазіцыю адносна тых сіл, якія падтрымлівалі ідэю заключэння «уніі Беларусі з Польшчай». У лістападзе 1919 на сваёй канферэнцыі ў Мінску эсэры парвалі з тымі палітычнымі партыямі, што арыентаваліся на Польшчу. Яны абвясцілі сябе «трэцяй сілай», якая змагаецца за нацыянальную незалежнасць на 2 фронты — супраць польскіх інтэрвентаў і супраць «імперыялістычна-маскоўка-дзянікінскай сілы», што ідзе з Усходу.
Змяніўшы тактыку, БПС-Р адмовілася ад барацьбы з савецкай уладай, пацвердзіла непрыманне якой-небудзь кааліцыі з буржуазнымі партыямі. У прынятай канферэнцыяй рэзалюцыі гаварылася, што БПС-Р будзе праводзіць у жыццё [[Трэцяя Устаўная грамата|Трэцюю ўстаўную грамату]], якая абвясціла незалежнасць Беларусі. Эсэраўскія
Змена курсу беларускімі эсэрамі зрабіла магчымым іх збліжэнне з камуністамі. У снежні 1919 па ініцыятыве ЦК КП(б)ЛіБ у Смаленску адбылася нарада з прадстаўнікамі БПС-Р, на якой было выпрацавана пагадненне пра сумесную барацьбу. У падпісаным абодвума бакамі дагаворы адзначалася, што БПС-Р бярэ на сябе абавязак актыўна абараняць сацыяльныя і нацыянальныя інтарэсы беларускага працоўнага народа. Дасягнуты кампраміс паміж эсэрамі і бальшавікамі паклаў пачатак новаму этапу барацьбы за адраджэнне беларускай нацыянальнай дзяржаўнасці. У красавіку 1920 ЦК КП(б)ЛіБ паводле ўказання ЦК РКП(б) увёў сваіх прадстаўнікоў у Беларускі паўстанцкі камітэт, арганізаваны эсэрамі ў Мінску. Ён выконваў функцыі кіруючага цэнтра па арганізацыі ўзброенага супраціўлення польскім інтэрвентам.
Радок 36:
[[4 сакавіка]] [[1920]] на з'ездзе беларускіх эсэраў у Мінску ЦК партыі афіцыйна заявіў, што члены БПС-Р разам з усімі рэвалюцыйнымі сіламі выступаюць за аднаўленне ўлады працоўных, якая павінна вырашыць і пытанне пра нацыянальную дзяржаўнасць беларускага народа. З'езд прыняў новую праграму, у якую былі ўключаны патрабаванні сацыялістычнага характару. Яна асуджала капіталізм і ў канчатковым выніку фармулявала перабудову грамадства на сацыялістычнай аснове. Першапачатковым пытаннем праграмы было нацыянальнае. Яго пастаноўка выцякала з агульнай тэорыі нацыянальна-дэмакратычных партый, якія сцвярджалі, што рэвалюцыя на Беларусі не пралетарская, а аграрна-сялянская, галоўны змест якой накіраваны на барацьбу за «нацыянальнае вызваленне беларускага народа». Падкрэслівался, што «як адзін з атрадаў арміі інтэгральнага сацыялізму, які паставіў сабе за мэту стварыць для працоўнага народа Беларусі такія ўмовы жыцця, пры якіх ён мог бы зусім свабодна развіваць свае духоўныя сілы і гаспадарчыя багацці, што ў поўнай меры магчыма толькі пры ажыццяўленні сацыялізму, — партыя прызнае першай і асноўнай сваёй задачай барацьбу за Беларускую працоўную сацыялістычную рэспубліку». Высоўвалася палітычнае патрабаванне ўстанаўлення «дыктатуры працоўнага народа» ў форме Саветаў і ставілася задача барацьбы за незалежную Беларускую працоўную сацыялістычную рэспубліку, якая павінна была ўвайсці ў сусветную федэрацыю свабодных народаў. У сацыяльна-эканамічным плане перавага аддавалася сацыялізацыі зямлі, развіццю вытворчых і спажывецкіх аб'яднанняў, рабочай і сялянскай кааперацыі. Дапускалася нацыяналізацыя зямлі, буйной прамысловасці.
У ліпені 1920 пасля вызвалення Мінска ад польскіх інтэрвентаў беларускія эсэры выказаліся за цеснае супрацоўніцтва з бальшавікамі. ЦК КП(б)ЛіБ прызнаў магчымым дапусціць левыя партыі нацыянальнай дэмакратыі, у т. л. і БПС-Р, якія стаялі на савецкай платформе, да адраджэння беларускай нацыянальнай дзяржаўнасці, удзелу ў гаспадарчым і культурным будаўніцтве. Аднак гэта супрацоўніцтва было нядоўгім. Бальшавіцкае кіраўніцтва адмовілася ад падпісанага з эсэрамі дагавора ў снежні 1919, актыўна пачало праводзіць тактыку палітычнай ізаляцыі беларускіх эсэраў. Гэта і вымусіла ЦК БПС-Р адмовіцца ад падпісання [[Дэкларацыя аб абвяшчэнні незалежнасці Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі Беларусь|Дэкларацыі пра абвяшчэнне незалежнасці БССР]] ([[31 ліпеня]] 1920). На думку кіраўніцтва беларускіх эсэраў, змест гэтага дакумента не адпавядаў палітычным мэтам партыі.
Па сутнасці беларускія эсэры арыентаваліся на Раду БНР і эмігранцкі ўрад Ластоўскага ў Літве. Замежнае Бюро ЦК БПС-Р узяло на сябе ініцыятыву аб'яднання ўсіх сіл беларускага палітычнага руху, што апынуліся за межамі БССР. 3 гэтай мэтай яно ў верасні [[1921]] склікала ў Празе [[Першая Усебеларуская канферэнцыя|Усебеларускую канферэнцыю]], дзе былі прадстаўлены розныя беларускія палітычныя групоўкі. Канферэнцыя выказалася за падрыхтоўку ўзброеннага паўстання, якое, на думку арганізатараў, павінна было ахапіць тэрыторыю Заходняй Беларусі і БССР. У разлікі эсэраўскіх
У канцы 1920 — пачатку 1921 афіцыйныя савецкія структуры пачалі ўжываць сілавыя прыёмы барацьбы супраць БПС-Р. У лютым 1921 АДПУ арыштавала 860 актыўных членаў БПС-Р, у т. л. членаў ЦК і Мінскага губкома. Хоць усе арыштаваныя былі пазней выпушчаны і перапраўлены на тэрыторыю Заходняй Беларусі, над партыяй навісла сур'ёзная пагроза. Развіццё рэвалюцыйнага руху ў Заходняй Беларусі прывяло да таго, што частка беларускіх эсэраў, якія працавалі ў падполлі, пачала збліжацца з [[Камуністычная рабочая партыя Польшчы|Камуністычнай рабочай партыяй Польшчы]] і, стварыўшы [[Беларуская рэвалюцыйная арганізацыя|Беларускую рэвалюцыйную арганізацыю]], у [[1924]] улілася ў [[КПЗБ|Камуністычную партыю Заходняй Беларусі (КПЗБ)]]. Тактыка КПЗБ была скіравана на прыцягненне ў свае рады найбольш радыкальных элементаў нацыянальнай дэмакратыі (у т. л. і членаў БПС-Р) з мэтай садзейнічання іх далейшай эвалюцыі і збліжэння з камуністамі. У такіх рамках супрацоўніцтва карэкціраваліся паводзіны беларускіх эсэраў і актыўна падтрымлівалася лінія на самаліквідацыю гэтай партыі.
Радок 61:
* Сташкевич, Н. С. Приговор революции: Крушение антисоветского движения в Белоруссии, 1917—1925. — Мн., 1985. — С. 173—176, 188—191, 210—211, 217—292.
* Чарвякоў, А. Р. ...Я ніколі не быў ворагам. — Мн., 1992. — С. 131—133.
{{Партыі Беларусі}}▼
[[Катэгорыя:Палітычныя арганізацыі беларускай гісторыі]]
[[Катэгорыя:Беларуская партыя сацыялістаў-рэвалюцыянераў]]
▲{{Партыі Беларусі}}
| |||