Мікола Іванавіч Ермаловіч: Розніца паміж версіямі

'''Міко́ла Іва́навіч Ермало́віч''' ({{ДН|29|4|1921}}, в. [[Малыя Навасёлкі]] на Койданаўшчыне, цяпер {{МН|Дзяржынскі раён|у Дзяржынскім раёне|}}, [[Мінская вобласць]] — {{ДС|5|3|2000}}, {{МС|МаладзечнаМінск||}}; Псеўданімы: ''Сымон Беларус'', ''М. Ермолов'', ''Я. Мікалаеў'', ''Мікола Наваселец'', ''М. Ярмолаў'') — беларускі гісторык, [[Публіцыстыка|публіцыст]], [[крытык]] і літаратуразнаўца. Заснавальнік новай беларускай рамантычнай [[Гістарыяграфія|гістарыяграфіі]], аўтар і выдавец непадцэнзурных тэкстаў 1960—1980-х г.

Скончыў Дзяржынскую сярэднюю школу (1938) і паступіў на беларускае аддзяленне літаратурнага факультэта [[Мінскі педінстытут|Мінскага педінстытута]], дзе да пачатку [[Другая Сусветная вайна|2-й сусветнай вайны]] скончыў 3 курсы. З-за дрэннага зроку быў вызвалены ад службы ў арміі, эвакуіраваўся і працаваў настаўнікам рускай мовы і літаратуры ў вёсцы Лабаскі [[Мардовія|Мардоўскай АССР]]. У канцы 1943 г. вярнуўся ў [[Беларусь]], працаваў інспектарам райана ў [[Гарадскі пасёлак Сураж|Суражы]] [[Віцебская вобласць|Віцебскай вобласці]]. У 1944—1946 гг. завуч сярэдняй школы ў [[Дзяржынск]]у Мінскай вобласці. З [[1946]]  г. аднавіў вучобу ў педінстытуце, які скончыў у 1947  г. У [[1947]]—[[1948]] гг. вучыўся ў аспірантуры пры педінстытуце. У 1948—[[1955]] гг. выкладаў беларускую літаратуру ў [[Маладзечанскі настаўніцкі інстытут|Маладзечанскім настаўніцкім інстытуце]], а пасля яго закрыцця, у 1955—[[1957]] гг. працаваў загадчыкам метадычнага кабінета Маладзечанскага абласнога інстытута ўдасканалення настаўнікаў. У канцы 1957 г. выйшаў на пенсію з прычыны значнага пагаршэння зроку.

Жыў у [[Маладзечна]], у апошнія гады — ў Мінску.

5 сакавіка 2000 г. года трагічна загінуў  — амаль невідушчы 78-гадовы навукоўца трапіў пад колы аўтамабіля ў Мінску.

Браты Міколы Ермаловіча: [[Валянцін Іванавіч Ермаловіч|Валянцін]] (1925—2004)  — акцёр, заслужаны работнік культуры БССР, і Лявон (1923—2004)  — партызан, узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі, медалём «Партызану Айчыннай вайны» 1-й ступені і іншымі, пасля вайны працаваў настаўнікам беларускай мовы і літаратуры.

* {{Крыніцы/ЭГБ|3к}}  — С. 355.

* {{крыніцы/БП (1992-95)||Мікола Ермаловіч}}  — Т. 2.  — С. 425.