Уладзіслаў Максімілянавіч Страмінскі: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
вікіфікацыя |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 37:
}}</ref>.
У 1904 годзе адзінаццацігадовым хлопчыкам Уладзіслаў паступіў у кадэцкае вучылішча імя Аляксандра II
У 1911 годзе паступіў у Ваеннае інжынернае вучылішча ў [[Горад Санкт-Пецярбург|Санкт-Пецярбургу]], якое закончыў у 1914 годзе з воінскім званнем інжынернага [[падпаручнік]]а.
Радок 54:
Зазнаў уплывы [[Казімір Малевіч|Малевіча]] і [[супрэматызм]]у.
У 1923—1924 гг. Страмінскі жыў і працаваў у [[Вілейка|Вілейцы]], дзе выкладаў малюнак у мясцовай гімназіі імя Генрыка Сянкевіча
Увосень 1931 г. Страмінскія пераехалі ў Лодзь, стварылі ў гэтым горадзе музей сучаснага мастацтва, аб’яднаўшы вакол сябе аднадумцаў.
Радок 62:
<blockquote>
''Мы жылі ў прымітыўных умовах. Каб справіць фізіялагічныя патрэбы ці прынесці вады, трэба было хадзіць на двор. У пакоі бліжэй да кухоннай пліты, адным бокам амаль дакранаючыся да ўваходу, стаяў мой дзіцячы ложачак. Далей пасцель маёй мамы, а пры сцяне, насупраць дзвярэй, што вядуць у сені, ложак бацькі. Прыткнуты да яго кульгавы стол даўжэйшым бокам кранаўся акна. Менавіта тут, адвярнуўшыся ад пакою, сядзеў бацька, пакрываючы аркушы паперы нейкімі незразумелымі мне рысункамі. Такім чынам і паўстаў цыкл «Заходняя Беларусь». Напэўна за гэтым самым сталом бацька таксама займаўся праектаваннем дэкарацый, пра якія пазней напісаў [[Юльян Пшыбась]]: "…ён адзін у тым найгоршым для мастацтва часе мог даць прыклад жывапісу, які патрэбны быў прапагандзе. [[Ежы Путрамант|Путрамант]] згадвае ў сваім «Паўстагоддзі» як Страмінскі перамяніў на свята 1 мая 1940 года беднае шэрае мястэчка Вілейку ў каляровую феерыю, у тэатр прасторавых жывапісных кампазіцый. Бо тады ўлады развязалі яму рукі ў аздабленні горада.
…''<ref name="Nika_99">''Strzemińska N.'' Miłość, sztuka i nienawiść. О Katarzynie Kobro i Władysławie Strzemińskim. Res Publica, Warszawa, (1986) {{ref-pl}} ISBN 83-7046-017-8</ref>.''
</blockquote>
Радок 76:
}}</ref>.
У маі 1940 г. Страмінскі, адчуўшы небяспеку ад магчымых [[Рэпрэсіі ў БССР|рэпрэсій]] з боку савецкіх уладаў, з сям’ёй вяртаецца ў Лодзь. Выкладае (1945—1950)
Заснавальнік тэорыі ўнізму (маніфест «Унізм у жывапісе», 1928), у якой сцвярджаў, што адзіная значнасць карціны — яна сама, а жывапіс, матэрыял, колер, форма, фактура і інш. павінны ўяўляць адзінае цэлае. Сярод твораў: «Архітэктанічная кампазіцыя 9с» (1929), «Пейзаж Лодзі» (1931), «Мора. Марскі пейзаж» (1933), «Уністычная кампазіцыя 14» (1934) і інш.
== Унізм у творчасці мастака ==
У [[1924]] упершыню сфармуляваў прынцыпы «
== Сляды выяў ==
| |||