Гімн любові: Розніца паміж версіямі

}}

{{Hider

|content = '''Першае пасланьне да Карынфянаў. Разьдзел 13''' <br /> ¹Калі я гавару мовамі чалавечымі і анёльскімі, а любові ня маю, дык я — медзь звонкая, альбо кімвал гулкі, ²Калі маю дар прароцтва, і ведаю ўсе таямніцы, і маю ўсякія веды і ўсю веру, так што магу і горы перастаўляць, а ня маю любові, — дык я нішто. ³І калі я раздам усю маёмасьць маю і аддам цела маё на спаленьне, а любові ня маю, — няма мне ў тым ніякай карысьці. ⁴Любоў церпіць доўга, умілажальваецца, любоў не зайздросьціць, любоў не праслаўляе сябе, не ганарыцца, ⁵ня бушуе, ня шукае свайго, не раздражняецца, не намышляе ліха, ⁶ня радуецца зь няпраўды, а разам цешыцца зь ісьціны; ⁷усё пакрывае, усяму верыць, на ўсё спадзяецца, усё пераносіць. ⁸Любоў ніколі ня мінецца, хоць і прароцтвы спыняцца, і мовы змоўкнуць, і веды скасуюцца. ⁹Бо мы часткова ведаем і частакова прарочым; ¹⁰а калі настане дасканалае, тады тое, што частковае, спыніцца. ¹¹Калі я быў дзіцем, дык па-дзіцячы гаварыў, па-дзіцячы мысьліў, па-дзіцячы разважаў; а як стаўся мужчынаю, дык пакінуў дзіцячае. ¹²Бо цяпер мы бачым, як празь цьмянае шкло, наўздогадзь, а тады твар да твару; цяпер я ведаю часткова, тады ж спазнаю так, як і я спазнаны. ¹³А тым часам жывуць вось гэтыя тры: вера, надзея, любоў; але любоў зь іх найбольшая.{{sfn|Біблія. Пераклад Васіля Сёмухі|2002|с=1438—1439}}

|frame-style = border:0px solid #F5F5F5;