Рудольф Пішчала: Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі
Радок 13:
Прэзідэнт 1-га дэпартамента Мінскага галоўнага суда. У 1835 годзе быў абраны павятовым маршалакам дваранства. Па заканчэнні трох гадоў зноў абраны быў старшынёй Грамадзянскай палаты, затым па Найвышэйшым загадзе ў 1840 годзе прызначаны інспектарам люстрацыі {{нп5|Міністэрства дзяржаўных маёмасцей Расійскай імперыі|Міністэрства дзяржаўных маёмасцяў|ru|Министерство государственных имуществ Российской империи}}. У 1851 годзе вызвалены па прашэнні ад той службы з мундзірам і ў трэці раз абраны старшынёй Грамадзянскай палаты. Меў ранг сапраўднага [[стацкі саветнік|стацкага саветніка]].
 
У час [[Паўстанне 1863—1864 гадоў|вызвольнага паўстання]], 8 чэрвеня 1863 года, віленскі генерал-губернатар [[Міхаіл Мікалаевіч Мураўёў-Віленскі|Мураўёў]] раптоўна выдае сакрэтны загад пра звальненне 5 чыноўнікаў, у тым ліку і Рудольфа Пішчалы. ЗволеныЗвольнены са службы 20 чэрвеня 1863 года і пакінуты без пенсіі. Прамых звестак, што Пішчала падтрымаў паўстанне, няма. Праз два гады ён пачаў пісаць прашэнні, каб пенсію вярнулі, пераконваючы, што «''не належаў ні да якіх дэманстрацый''». У выніку гэта дала плён і пенсію ў памеры 560 руб. 40 кап. вярнулі, аднак 12 мая 1868 года Рудольф Пішчала памёр, так і не дачакаўшыся яе. Пахаваны ў родным [[Гарадзішча (Шчомысліцкі сельсавет)|Гарадзішчы]].
 
Праз два гады ён пачаў пісаць прашэнні, каб пенсію вярнулі, пераконваючы, што «не належаў ні да якіх дэманстрацый». У выніку гэта дала плён і пенсію ў памеры 560 руб. 40 кап. вярнулі, аднак 12 мая 1868 года Рудольф Пішчала памёр, так і не дачакаўшыся яе. Пахаваны ў родным [[Гарадзішча (Шчомысліцкі сельсавет)|Гарадзішчы]].
 
Лісты з просьбай выплаціць пенсію за мужа пачынае пісаць Сафія, гэтая просьба была задаволена — але і яна не пабачыла тых грошай, бо памерла 17 лістапада 1870 года.
 
З часам магіла была страчана. У 2016 годзе мясцовы жыхар, гісторык Эдвард Канановіч, на аснове сведчанняў сталых жыхароў Гарадзішча знайшоў надмагільныя пліты Рудольфа і Сафіі Пішчалаў. Пліты ляжалі ў кучы смецця на глыбіні каля 1 метра. Пасля раскопак 2018 года парэшткі Рудольфа і Сафіі Пішчалаў нарэшце знайшлі супакой. ПаПаводле ініцыятывеініцыятывы грамадскага актывіста [[Глеб Паўлавіч Лабадзенка|Глеба Лабадзенкі]] і [[Уладзіслаў Слатвінскі|Уладзіслава Слатвінскага]] на гэтым месцы паўстаў шасціметровы крыж і валун з гранітнай табліцай, магільныя пліты былі прыведзеныя ў парадак і ўсталяваныя наноў. Валун з’яўляецца падарункам кар’ера «[[Чаркасы (кар'ер)|«Чаркасы»]]», мастацкую аздобу выканаў скульптар [[Ігар Засімовіч]].
 
== Узнагароды ==
Узнагароджаны [[Ордэн Св.Святога Уладзіміра|ордэнам Св. Уладзіміра]] 4-й ступені. У 1846 годзе яму абвешчана Манаршае Яго Імператарскай Вялікасці благаваленне.
 
== Сям’я ==
[[12 сакавіка]] [[1811]] года ў мінскім [[Марыінскі касцёл (Мінск)|Марыінскім касцёле]] Рудольф пабраўся шлюбам з Юліяй Ратынскай. Разам яны пражылі каля 15 гадоў, але дзяцей не мелі, у выніку чаго шлюб распаўся. [[17 лютага]] [[1829]] года ў тым жа касцёле другой жонкай Рудольфа становіцца Сафія Рэйтан з [[род Каменскіх|роду Каменскіх]]. Яе бацька, [[Людвік Каменскі]] быў ветэранам [[Паўстанне Тадэвуша1794 Касцюшкігода|паўстання Тадэвуша Касцюшкі]], у далейшым — віцэ-губернатарам Мінскай губерні, а маці, Ізабэла з Тэпераў, была дачкой Пятра Тэпера дэ Фергюсана, аднаго з самых вядомых банкіраў свайго часу, багацце якога ацэньвалася ў 65 мільёнаў злотых.
 
Першым мужам Сафіі быў [[Дамінік Рэйтан]], герой вайны 1812 года, пляменнік славутага [[Тадэвуш Рэйтан|Тадэвуша Рэйтана]], які пратэставаў супраць [[Падзелы Рэчы Паспалітай|падзелу Рэчы Паспалітай]]. Ад першага шлюбу ў Сафіі было трое дзяцей — Сцяпан, Людвіка і Алена. <!--Звярніце ўвагу на надпіс на помніку Сафіі: «Алена з Рэйтанаў Барэйша паставіла гэты помнік праху светлай памяці матцы Сафіі з Каменскіх Пішчале. Памерла 17 лістапада 1870 г.»-->