Савецкая акупацыя Украіны: Розніца паміж версіямі

Пасля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 года на Украіне аформілася рух за аддзяленне праваслаўнай царквы ў шэрагу дыяцэзій Поўдня Расіі ад расійскай дзяржаўнай улады і адначасова ад Праваслаўнай Расійскай царквы. 5 мая 1920 года прадстаўнікі Усеўкраінскай праваслаўнай рады і актывісты ўкраінскага нацыяналістычнага руху абвясцілі на Украіне аўтакефальную (самастойную) ўкраінскую праваслаўную царкву. Савецкая ўлада спачатку ставілася да УАПЦ з паблажлівасцю, спадзеючыся выкарыстоўваць яе для супраціву РПЦ, з якой яна вяла тады жорсткую барацьбу. Кампанія супраць УАПЦ актывізавалася пасля 1924 года. У яе адрас сыпаліся абвінавачванні ў нацыяналізме, контррэвалюцыі, «петлюроўшчына». Увосень 1925 гады ў УАПЦ пачалі адбіраць царквы ў некаторых месцах. Біскупам забаранялі выязджаць з месца іх рэзідэнцыі і прапаведаваць, прыходы абкладаліся непасільнымі падаткамі: у выпадку неплацежаздольнасці абшчыны аплаціць патрэбную суму, прыход зачынялі. У 1926 году пачаліся арышты біскупаў і святароў. Першай ахвярай стаў папулярны арцыбіскуп Харкаўскі Аляксандр (ЯрешченкоЯрэшчанка). За неасцярожнае выказванне пра ўціск з боку ўлады яго арыштавалі і саслалі ў Сярэднюю Азію. У 1930 годзе, з прычыны новых палітычных рэалій, УАПЦ прыняла рашэнне аб самароспуску. Ліквідацыя УАПЦ скончана ў 1935—1937 гадах, калі ГПУ арыштавала астатніх біскупаў, уключаючы мітрапаліта Івана (Паўлоўскага). У турмах і канцлагерах апынулася большасць святароў, тысячы вернікаў.<ref name="Шабуров2">{{Кніга|год=2009|isbn=978-5-7712-0407-9}}</ref>