Леў Кішка: Розніца паміж версіямі

'''Леў Кішка'''<ref group="а">Іншая(у формалітаратуры імя:сустракаецца '''ЛявонЛеан''' і Кішка'''</ref>Лявон'''), (усвецкае свецеімя '''Лука'''; ([[1668]], [[горад]] [[Ковель]] [[Валынскае ваяводства|Валынскага ваяводства]] — {{ДС|19|12|1728}}, [[сяло]] [[Купычыў]] [[Валынскае ваяводства|Валынскага ваяводства]]) — царкоўны дзеяч [[Рэч Паспалітая|Рэчы Паспалітай]], пісьменнік і перакладчык. [[Уладзімірскія і берасцейскія ўніяцкія епіскапы|Уніяцкі епіскап уладзімірскі і берасцейскі]] (з [[1711]]), [[Кіеўскія ўніяцкія мітрапаліты|мітрапаліт кіеўскі, галіцкі і ўсяе Русі]] (з [[1714]]). Доктар багаслоўя ([[1691]])

Паходзіў са шляхецкага роду герба [[Герб «Дуброва»|«Дуброва»]]. З [[1683]] года навучаўся ў [[Быцень|Быцені]], дзе ўступіў у [[Ордэн Базыльянаў|ордэн базыльянаў]] ([[1684]]). Працягваў адукацыю ў Калегіуме прапаганды веры ў [[Рым]]е, па сканчэнні якога атрымаў ступень доктара багаслоўя. У [[1694]]—[[1696]]1694—1696 гадах выкладаў рыторыку і філасофію ў базыльянскай школе ў горадзева [[Уладзімір-Валынскі|УладзімірУладзіміры]].

У [[1696]] годзе прапаведнік і [[вікарый]], у [[1697]]1697—1699 —[[1699]] ігумен [[Віленскі Траецкі манастыр|Віленскага Траецкага манастыра]]. Абараніў гэты цэнтр уніяцтва ад дамаганняў епіскапаў і канчатковаканечна падпарадкаваў яго базыльянскаму ордэну ([[1703]]).

У [[1699]]—[[1708]]1699—1708 гадах архімандрыт [[Полацкі Барысаглебскі манастыр|Полацкага Барысаглебскага манастыра]]. У [[1703]]—[[1713]]1703—1713 гадах протаархімандрыт (генерал) ордэна базыльянаў, у [[1709]]1709—1728 —[[1728]] архімандрыт [[Супрасльскі манастыр|Супрасльскага манастыра]].

Далучыў да ордэна базыльянаў шэраг манастыроў, раней падпарадкаваных біскупам, умацаваў аўтарытэт і ўладу протаархімандрыта (палічыў несапраўднымі выбары мітрапаліта [[Юрый Вінніцкі|Юрыя Вінніцкага]] ў [[1708]], якія адбыліся без яго ўдзелу, дамогся паўторнага галасавання). Падрыхтаваў і правёў [[Замойскі сабор]] ([[1720]]).

Рэгулярна наведваў манастыры, у тым ліку архімандрыі, што не ўваходзілі ў ордэн. Адбудаваў шэраг зруйнаваных манастыроў і цэркваў, у тым ліку ў [[Беразвечча|Беразвеччы]] і [[Супрасль|Супраслі]], аднавіў дзейнасць [[Супрасльская друкарня|Супрасльскай друкарні]], заснаваў паперню.

Клапаціўся пра адукацыю белага духавенства. Выдаў на [[старабеларуская мова|старабеларускай мове]] дапаможнік для святароў з [[катэхізіс]]ам для вернікаў «Собрание припадков краткое» ([[Супрасль]], [[1722]]), «Букварь языка словенского» ([[Супрасль]], [[1727]]).

Быў прыхільнікам частковага захавання ўсходняй абраднасці ў [[Грэка-Каталіцкая Царква|Грэка-Каталіцкай Царкве]], імкнуўся пераадолець абрадавую разнастайнасць і недахоп богаслужбовай літаратуры — з гэтай мэтай выйшаў вялікім тыражом уніфікаваны для ўсіх парафій «Служэбнік» ([[Супрасль]], [[1727]]—[[1732]]1727—1732).

Пакінуў некалькі тэалагічных прац і апісанне Замойскага сабора. Пахавалі мітрапаліта ва [[Уладзімір-Валынскі|Уладзіміры]]{{Заўвагі|group=а}}

* Кішка Лявон. [http://pawet.net/library/history/bel_history/_rhist/2012a/%D0%96%D1%8B%D1%86%D1%8C%D1%86%D1%8F%D0%BF%D1%96%D1%81_%D0%86%D0%BF%D0%B0%D1%86%D1%96%D1%8F_%D0%9F%D0%B0%D1%86%D0%B5%D1%8F.html Кішка Лявон. Жыцьцяпіс Іпація Пацея] // Спадчына. 1998. №4№ 4. — С. 143-180143—180.] // на [[pawet.net]]